Οι μεταβάσεις στο νηπιαγωγείο δεν είναι ποτέ εύκολες. Αλλά η πανδημία τους έχει δυσκολέψει.

Σε μια συνηθισμένη χρονιά, η είσοδος ενός παιδιού στο νηπιαγωγείο είναι ένα σημαντικό ορόσημο για τους μαθητές και τις οικογένειές τους. Η μετάβαση μπορεί να γεμίσει με τρόμο, προσμονή, προθυμία και αβεβαιότητα. Μερικά παιδιά μπαίνουν πιο προετοιμασμένα από άλλα, με περισσότερη υποστήριξη και περισσότερη έκθεση σε επίσημο εκπαιδευτικό περιβάλλον. Άλλα παιδιά δεν θα έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο πριν.

«Ακόμη και κάτω από τις καλύτερες συνθήκες», λέει ο Dan Wuori, ανώτερος διευθυντής πρώιμης μάθησης στο Hunt Institute και πρώην νηπιαγωγός, «η μετάβαση στο νηπιαγωγείο μπορεί να είναι προκλητική για πολλά παιδιά και οικογένειες».

Φέτος - στη δίνη μιας πανδημίας - αυτές οι προκλήσεις επιδεινώνονται για μαθητές και γονείς, αλλά και για δασκάλους και διευθυντές σχολείων.

Πολλές περιφέρειες είδαν σημαντικές μειώσεις στις εγγραφές στα νηπιαγωγεία φέτος - κατά μέσο όρο 16% μείωση, σύμφωνα με το NPR—καθώς ορισμένες οικογένειες επέλεξαν την εκπαίδευση στο σπίτι ή επέλεξαν να κρατήσουν το παιδί τους πίσω ένα χρόνο. Εν τω μεταξύ, τα παιδιά που διαφορετικά θα μπορούσαν να εγγραφούν στην προσχολική ηλικία βρίσκονται εκτός προγραμματισμού για την πρώιμη παιδική ηλικία.

Αυτοί οι παράγοντες μπορεί να δημιουργήσουν μια μοναδική προκλητική κατάσταση αυτό το φθινόπωρο, καθώς τα παιδιά εγγράφονται στο νηπιαγωγείο με «δυνητικά αριθμούς ρεκόρ», προβλέπει ο Wuori. Προβληματικά, πολλά από αυτά τα παιδιά μπορεί να μην έχουν τη σχολική ετοιμότητα που δόθηκε στους μεγαλύτερους συνομηλίκους τους στο νηπιαγωγείο, λόγω των επιπτώσεων της πανδημίας στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, τις δομημένες μαθησιακές εμπειρίες και τη συνεπή, υψηλής ποιότητας διδασκαλία.

Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης εικονικό συμβάν, το Hunt Institute, ένας εκπαιδευτικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός που συνδέεται με το Duke University, οδήγησε μια συζήτηση γύρω από τις δυσκολίες και τις ευκαιρίες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες και οι εκπαιδευτικοί καθώς προσπαθούν να μεταφέρουν μια νέα τάξη παιδιών στο νηπιαγωγείο μετά από περισσότερο από ένα χρόνο από την πανδημία. Αυτά που ακολουθούν είναι μερικά από τα κυριότερα σημεία αυτής της συζήτησης.

Τότε και τώρα

Πριν από την πανδημία, το Friends of Children of Mississippi, ένας μη κερδοσκοπικός πάροχος Head Start που επιβλέπει τον προγραμματισμό της παιδικής ηλικίας σε 20 κομητείες, θα πήγαινε ανερχόμενα νηπιαγωγεία στα νέα δημόσια σχολεία τους για μια προσωπική επίσκεψη. Τα παιδιά έκαναν μια ξενάγηση στο σχολείο, πήγαιναν στις τάξεις του νηπιαγωγείου, συναντούσαν δασκάλους και συναναστρέφονταν με άλλους νηπιαγωγούς, κάτι που βοήθησε να δημιουργηθούν προσδοκίες και να διώξουν τα νεύρα.

Με την πανδημία, αυτή δεν ήταν επιλογή, λέει η Cathy Gaston, εκτελεστική διευθύντρια των Friends of Children. Αντίθετα, το προσωπικό της επέλεξε να αναπαράγει την εμπειρία εικονικά. Τα νεοεισερχόμενα νηπιαγωγεία είδαν μέσα στις τάξεις, την καφετέρια, τις αίθουσες υπολογιστών και τα σχολικά λεωφορεία—όλα μέσω βίντεο. Οι δάσκαλοι συμμετείχαν στο κάλεσμα για να μοιραστούν ιστορίες για το πώς θα ήταν το νηπιαγωγείο. Και τα νηπιαγωγεία που θα πήγαιναν στο ίδιο σχολείο έπρεπε να συναντηθούν διαδικτυακά.

Αυτά τα στοιχεία της μετάβασης είναι σημαντικά, λέει η Laura Bornfreund, διευθύντρια προσχολικής και στοιχειώδους εκπαίδευσης στη Νέα Αμερική. Ωστόσο, σημειώνει ότι η μετάβαση στο νηπιαγωγείο δεν είναι μια «μοναδική χρονική στιγμή» που περιορίζεται σε πακέτα συναντήσεων και χαιρετισμών και ετοιμότητας και οικογενειακούς προσανατολισμούς.

«Αυτές είναι οι χρήσιμες, διακριτές, εφάπαξ δραστηριότητες μετάβασης», λέει. «Εξίσου σημαντικές είναι οι συνεχείς δραστηριότητες ευθυγράμμισης και οικοδόμησης σχέσεων που απαιτούν περισσότερο χρόνο και περισσότερους πόρους».

Υπό κανονικές συνθήκες, τα παιδιά θα εισέλθουν σε τάξεις νηπιαγωγείου με διαφορετικές μαθησιακές ανάγκες και σε διαφορετικά επίπεδα. Αυτό θα είναι ακόμη πιο έντονο αυτό το φθινόπωρο, καθώς πολλά παιδιά δεν θα έχουν δει το εσωτερικό μιας τάξης για περισσότερο από ένα χρόνο ή δεν θα έχουν κοινωνικοποιηθεί με άλλα παιδιά.

Ορισμένα νηπιαγωγεία δεν θα έχουν πάει στο νηπιαγωγείο όπως είχε προγραμματιστεί. Κάποιοι μαθητές της πρώτης τάξης θα έχουν παραλείψει το νηπιαγωγείο. Ακόμη και το γεγονός ότι επιστρέφετε για μάθηση πρόσωπο με πρόσωπο μπορεί να είναι μια προσαρμογή για πολλά παιδιά.

«Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι εξοπλισμένοι και προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσουν τις διαφορετικές μαθησιακές ανάγκες των παιδιών, τις αναπτυξιακές ανάγκες», λέει ο Bornfreund. «Οι τάξεις θα πρέπει να φαίνονται διαφορετικά και να αισθάνονται διαφορετικά».

Επικοινωνία και Συνέχεια

Το κλειδί της επιτυχίας θα είναι η ευθυγράμμιση με τις οικογένειες και τους παρόχους παιδικής φροντίδας σχετικά με το πού βρίσκεται κάθε παιδί αναπτυξιακά και τι χρειάζεται. «Όταν [το νηπιαγωγείο] μπορεί να συνδεθεί περισσότερο και να ευθυγραμμιστεί με τις προηγούμενες εμπειρίες της πρώιμης παιδικής ηλικίας των παιδιών, αυτό είναι πολύ καλύτερο και [πιο] χρήσιμο για τη δημιουργία μιας πιο ομαλής μετάβασης», λέει ο Bornfreund.

Η ευθυγράμμιση μεταξύ των νηπιαγωγείων και των δημοτικών σχολείων ήταν μια πρόκληση για τα μεταβατικά νηπιαγωγεία πολύ πριν από την πανδημία. Σε πολλά μέρη, υπάρχει περιορισμένη ανταλλαγή δεδομένων, οικοδόμηση σχέσεων και συνέργεια μεταξύ του προγράμματος σπουδών και της διδασκαλίας.

Το Gaston's Friends of Children προσπαθεί σκόπιμα να συνεργαστεί με τοπικές σχολικές περιοχές και στις 20 κομητείες. Προσπαθούν να ανοίξουν την επικοινωνία και να ελέγχουν τακτικά τι περιμένουν τα δημόσια σχολεία από τα νηπιαγωγεία, τι έχουν ήδη καλύψει τα νέα νηπιαγωγεία στο Head Start και ποιοι μαθητές χρειάζονται επιπλέον προσοχή και υπηρεσίες υποστήριξης. Το Friends of Children ενθαρρύνει τον εξατομικευμένο σχεδιασμό για κάθε παιδί, όχι μόνο για παιδιά με αναπηρίες.

Στο Ντέλαγουερ, η Sharon Pepukyi, συνεργάτης επιθεωρητής της Σχολικής Περιφέρειας Appoquinimink, λέει ότι έχει ακούσει από πολλές οικογένειες που θέλουν να κρατήσουν τα παιδιά τους πίσω ένα χρόνο, ανησυχώντας ότι το κλείσιμο της πανδημίας και οι καθυστερήσεις έχουν αφήσει πίσω τα παιδιά τους.

Ωστόσο, ο Pepukyi πιστεύει ότι τα περισσότερα παιδιά θα ήταν καλύτερα να μένουν με τους συνομηλίκους τους. Αναφέρεται σε ένα παιδικό βιβλίο, «Leo the Late Bloomer», για ένα τίγρη που αργεί να μάθει να διαβάζει και να γράφει και να μιλάει, αλλά τελικά το πιάνει.

«Φέτος», λέει, «είμαστε όλοι Leo the Late Bloomer. Είμαστε όλοι μαζί. Προσπαθώ να επισημάνω το γεγονός ότι ενώ πιστεύουν ότι ο μαθητής τους έχει χάσει χρόνο ή χρειάζεται επιπλέον χρόνο, όλοι φροντίζουμε να έχουμε σκόπιμο σχεδιασμό και πρόθεση όταν συγκεντρώνουμε μαθήματα, γνωρίζοντας ότι όλοι οι μαθητές είχαν υβριδικά μοντέλα μάθησης και εξ αποστάσεως μάθηση."

Ρεαλιστικές Προσδοκίες

Μια από τις προκλήσεις που πιθανότατα θα αντιμετωπίσουν οι εκπαιδευτικοί, δεδομένου ότι πολλά παιδιά έχουν χάσει τις μαθησιακές εμπειρίες ή δεν έχουν μάθει σε βέλτιστες συνθήκες, είναι να θέτουν ρεαλιστικές προσδοκίες για το πού βρίσκονται οι μαθητές αναπτυξιακά, ακαδημαϊκά και κοινωνικά-συναισθηματικά όταν μπαίνουν στο νηπιαγωγείο.

«Το να κάθεσαι για μεγάλες περιόδους, να μοιράζεσαι, να περιμένεις τη σειρά τους, να περπατάς σε μια ουρά – αυτά τα πράγματα θα πρέπει να αναδιαμορφωθούν και να ξαναδιδαχθούν», εξηγεί ο Bornfreund. «Αυτές οι προσδοκίες πρέπει να υπάρχουν για να δοθεί χώρος και χρόνος για αυτό από την αρχή και για την οικοδόμηση κοινότητας στο σχολείο και ισχυρών σχέσεων στην τάξη».

Και οι τρεις συμμετέχοντες υπογραμμίζουν τη σημασία της επικοινωνίας μεταξύ των παρόχων παιδικής φροντίδας και του σχολικού προσωπικού, και τη συνέχεια των εμπειριών από την πρώιμη παιδική ηλικία έως το νηπιαγωγείο, όπου είναι δυνατόν.

Τόσο ο Gaston όσο και ο Pepukyi ηγήθηκαν της επαγγελματικής ανάπτυξης για εκπαιδευτικούς ειδικά προσαρμοσμένες στη θλίψη, το τραύμα και την αυτοφροντίδα από την έναρξη της πανδημίας.

«Έχουμε δει άγχος, κατάθλιψη, ανθρώπους να χάνουν τη δουλειά τους, να χάνουν αγαπημένα τους πρόσωπα, να βοηθούν τα παιδιά να αντιμετωπίσουν το θάνατο», λέει ο Gaston. «Το εξετάζουμε πραγματικά. Έχουμε προγραμματίσει ημέρες επαγγελματικής εξέλιξης… μία φορά το μήνα για να ενισχύουμε τους δασκάλους μας, για να βεβαιωθούμε ότι κατανοούν και είναι ευαίσθητοι σε όσα έχουν περάσει οι οικογένειές μας. Οι δάσκαλοί μας έχουν χάσει επίσης αγαπημένα πρόσωπα».

Το προσωπικό του Gaston έμαθε όχι μόνο πώς το τραύμα μπορεί να επηρεάσει τους μαθητές του, αλλά και πώς τους επηρεάζει. Η Pepukyi, εν τω μεταξύ, έχει πραγματοποιήσει πολλές έρευνες με το προσωπικό για να μάθει τι χρειάζονται και πώς κάνουν. «Προσπαθούμε να προσφέρουμε ένα μενού επιλογών για επαγγελματική εξέλιξη», λέει, «έναντι ενός μεγέθους που ταιριάζει σε όλους».

Πηγή: https://www.edsurge.com/news/2021-04-16-kindergarten-transitions-are-never-easy-but-the-pandemic-has-made-it-harder