Την περασμένη εβδομάδα, έγραψα για τη στρατιωτική ταυτότητα που στοχοποιήθηκε από τις πολιτικές αρχές στο πλαίσιο των σχέσεων πολιτικού και στρατιωτικού. Το επιχείρημα που προβλήθηκε ήταν ότι ο αντίκτυπος της απογυμνωμένης ταυτότητας του στρατού θα μπορούσε να εκδηλωθεί σε μολυσμένες στρατιωτικές συμβουλές. Αυτό, με τη σειρά του, θα μπορούσε να κοστίσει ακριβά στο έθνος. Στην πραγματικότητα, το φαινόμενο τοποθετείται πάνω σε έναν άλλο αγώνα ταυτότητας που βαθύνθηκε πριν από τρία χρόνια, όταν η κυβέρνηση Narendra Modi δημιούργησε τη θέση του Αρχηγού του Επιτελείου Άμυνας και του ανέθεσε να αναδιαρθρώσει τις Ένοπλες Δυνάμεις δημιουργώντας Θέατρο/Κοινές Διοικήσεις. Στη συνέχεια, αυτό που προφανώς συνέβη είναι η ενίσχυση των προσπαθειών αυτοσυντήρησης λόγω των αντιληπτών απειλών για την ατομική ταυτότητα της Υπηρεσίας που παραδοσιακά βασιζόταν στην ταυτότητα της ξηράς, της θάλασσας και του αέρα. Η ολοκλήρωση μέσω της αναδιάρθρωσης αντιμετωπίζει αντίθετους ανέμους που πηγάζουν από τέτοιες αντιλήψεις. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι η Διοίκηση του Θεάτρου δεν φαίνεται πουθενά.

Η εξέταση των αντιλήψεων για κάθε Υπηρεσία θα μπορούσε να αποκαλύψει τη δυναμική των εν ενεργεία δυνάμεων που θέτουν εμπόδια στην ολοκλήρωση, που είναι ο βασικός στόχος της μεταρρύθμισης.

Η θεμελιώδης ταυτότητα του Στρατού βασίζεται στην ιδέα ότι είναι απαραίτητος για τον έλεγχο της γης. Αυτός ο έλεγχος ασκείται από τον στρατιώτη με ένα όπλο, αν και υποστηρίζεται από ένα φάσμα εγκαταστάσεων που θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν πληροφορίες, δύναμη πυρός, επιμελητεία κ.λπ. Η υπεράσπιση των τεράστιων χερσαίων ορίων της Ινδίας είναι ο πρωταρχικός ρόλος του Στρατού. Το ανθρώπινο δυναμικό είναι η κύρια βάση πόρων του που συμπληρώνεται διαρκώς από τεχνολογικές εξελίξεις στον τομέα της προστασίας, της δύναμης πυρός, της κινητικότητας και των επικοινωνιών. Η τεχνολογία δημιουργεί επίσης ευκαιρίες για τη μείωση του ανθρώπινου δυναμικού μέσω της προόδου στον αυτοματισμό και τη ρομποτική. Όμως, λαμβάνοντας υπόψη τα τεράστια χερσαία σύνορα και τη φύση των δύο βασικών αντιπάλων, δεν είναι ακόμη σαφές σε ποιο βαθμό μπορεί να αντικατασταθεί το ανθρώπινο δυναμικό από οποιαδήποτε τεχνολογική υπηρεσία.

Για τον Στρατό, το ανθρώπινο δυναμικό είναι θεμελιωδώς αναντικατάστατο και η προοπτική της ταυτότητάς του είναι ότι όσον αφορά τον χερσαίο πόλεμο, όλα τα άλλα στρατιωτικά στοιχεία, όπως η αεροπορική δύναμη, πρέπει επομένως να χρησιμοποιηθούν για να τον υποστηρίξουν στην εκτέλεση του πρωταρχικού του ρόλου της υπεράσπισης των χερσαίων συνόρων.

Η Πολεμική Αεροπορία έχει για πολύ καιρό διατυπώσει την ταυτότητά της ως «στρατηγική» δύναμη που έχει τη δυνατότητα ευελιξίας, εμβέλειας, ταχύτητας και καταστροφικότητας. Ο πρωταρχικός του ρόλος είναι η αποδυνάμωση της στρατηγικής ικανότητας των αντιπάλων που θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν οικονομικούς, πολιτικούς ή στρατιωτικούς στόχους. Η στενή υποστήριξη του Στρατού θεωρείται ως δευτερεύον καθήκον στην τακτική κατηγορία και αντικαθίσταται όλο και περισσότερο από πυραύλους ξηράς, πυροβολικό, επιθετικά ελικόπτερα και drones.

Έχουν δηλώσει εδώ και πολύ καιρό ότι η υποεκτίμηση του δυναμικού της αεροπορίας έχει οδηγήσει σε χρόνιες ελλείψεις στην ικανότητα μάχης.

Ο ρόλος της στον θαλάσσιο τομέα θεωρείται επίσης ότι μπορεί να είναι ο πρωταγωνιστής σε εκείνες τις περιοχές όπου τα αεροσκάφη της μπορούν να επιχειρούν από αεροδρόμια που βασίζονται σε νησιωτικά εδάφη ή τμήματα της χερσονήσου της Ινδίας. Αυτή η άποψη συχνά έρχεται σε σύγκρουση με τον ισχυρισμό του Ναυτικού ότι η αεροπορία που βασίζεται σε αεροπλανοφόρο είναι απαραίτητη, η οποία πρέπει επομένως να δοθεί προτεραιότητα στην απόκτηση.

Το Πολεμικό Ναυτικό θεωρεί ότι το στρατηγικό δυναμικό της Ινδίας είναι ιστορικά υπονομευμένο λόγω της θαλάσσιας τύφλωσης της χώρας. Πιστεύει ότι έχει την ικανότητα να αναπτύξει τη ναυτική της ικανότητα, εφόσον της παρέχονται οι απαιτούμενοι δημοσιονομικοί πόροι. Οι προσπάθειές της να συγκεντρώσει μεγαλύτερο μερίδιο του αμυντικού προϋπολογισμού δεν ήταν μέχρι στιγμής επιτυχείς και ελπίζει ότι η στροφή στο Σύστημα Διοίκησης Θεάτρου θα φέρει ανακούφιση λόγω της σκοπιμότητας της διαδικασίας σχεδιασμού να γίνει ολιστική και να βασίζεται σε μια ευρύτερη στρατηγική προοπτική. Συνολικά, όσον αφορά την ταυτότητα, πιθανότατα ελπίζει ότι η επί μακρόν καταπιεσμένη ταυτότητά της θα έχει την τιμητική της.

Η στροφή στις Διοικήσεις Θεάτρου δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς κάποια αναμόρφωση εντός κάθε Υπηρεσίας σχετικά με τη δική τους ταυτότητα που είναι κατά κύριο λόγο αγκυροβολημένη στις τρεις γεωγραφίες της ξηράς, της θάλασσας και του αέρα. Η απαίτηση αφορά μια μετατόπιση των αντιλήψεών τους για τον εαυτό τους και στην ουσία αφορά την αποδυνάμωση των υποτιθέμενων δικαιωμάτων ιδιοκτησίας των τριών περιβαλλόντων. Η αδυναμία επίτευξης συναίνεσης σχετικά με την εννοιολόγηση του συστήματος του θεάτρου είναι πιθανώς το αποτέλεσμα που έχει τις ρίζες του στην επιθυμία κάθε Υπηρεσίας είτε να διατηρήσει την ατομική της ταυτότητα είτε να την ενισχύσει. Το Πολεμικό Ναυτικό πιθανώς το βλέπει ως ευκαιρία (περισσότεροι πόροι). Η Πολεμική Αεροπορία αισθάνεται ότι απειλείται (απώλεια ελέγχου επί των πόρων της πολεμικής αεροπορίας). Ο Στρατός βλέπει και ευκαιρίες (περισσότερο έλεγχο) και απειλές (απώλεια ανθρώπινου δυναμικού).

Από τη μέχρι τώρα συζήτηση, θα ήταν προφανές ότι υπάρχουν τρεις τομείς αντιπαράθεσης. Το πρώτο, είναι η γεωγραφική αρχιτεκτονική του Διοικητηρίου του Θεάτρου. Δεύτερον, η διαδικασία σχεδιασμού δύναμης. Και τρίτον, ο λειτουργικός έλεγχος και η εφαρμογή διαφόρων περιουσιακών στοιχείων που λειτουργούν από διαφορετικές Υπηρεσίες.

Οι Διοικήσεις του Θεάτρου πρέπει να βασίζονται σε ηπειρωτικά και θαλάσσια πεδία και να σχετίζονται με τους ενδιαφερόμενους αντιπάλους. Επίσης, εάν εννοιολογικά γίνει αποδεκτό ότι τα μεγάλα θέατρα διευκολύνουν την καλύτερη ευέλικτη συνεργασία σε μεγάλους αριθμούς, δεν είναι δύσκολο να συλλάβουμε δύο ηπειρωτικά (Βόρεια και Δυτικά) και δύο ναυτικά θέατρα (Ανατολή και Δύση). Ένα σημαντικό σημείο που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι τα θέατρα πρέπει να έχουν την ευθύνη και για την εσωτερική ασφάλεια που θα πρέπει να καλύπτει ολόκληρη τη μάζα της γης εντός των περιοχών ελέγχου τους.

Το επόμενο βήμα είναι να αντιμετωπιστεί η κυρίαρχη έννοια της ιδιοκτησίας των γεωγραφικών τομέων. Τα δικαιώματα ιδιοκτησίας φέρουν τον αέρα της διαρκούς ιδιοκτησίας. Στην πράξη, σημαίνει ότι ο Στρατός, το Ναυτικό και η Πολεμική Αεροπορία διεκδικούν αποκλειστικά δικαιώματα σε αυτούς τους γεωγραφικούς τομείς. Αντίθετα, αυτό που απαιτείται είναι η μετάβαση στην έννοια της ευθύνης που επιτρέπει τον Μακροπρόθεσμο Κοινό Σχεδιασμό και την αποκεντρωμένη επιχειρησιακή εκτέλεση.

Η διαδικασία μακροπρόθεσμου κοινού σχεδιασμού είναι το κλειδί για να αποφασιστεί μέσω συναίνεσης η κατανομή του προϋπολογισμού και των πόρων στις τρεις Υπηρεσίες. Ο ρόλος του CDS στην επίτευξη συναίνεσης είναι κρίσιμος. Ιδανικά, θα έπρεπε να ενημερώνεται από μια Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας, η οποία δυστυχώς λείπει τουλάχιστον από τον ανοιχτό τομέα. Ελλείψει του, είναι ένα μειονέκτημα, αλλά ένα μειονέκτημα που δεν πρέπει να είναι ένα στόπερ του σόου, καθώς οι πολιτικές και στρατιωτικές απειλές είναι προφανείς και η δημιουργία στρατιωτικών μέσων για την αντιμετώπισή τους θα μπορούσε να οπτικοποιηθεί. Εάν υιοθετηθεί η διαδικασία από κοινού σχεδιασμού, θα βοηθήσει σε κάποιο βαθμό να αμβλυνθούν οι φόβοι που τρέφουν οι Υπηρεσίες σχετικά με την κατανομή πόρων σε καθεμία.

Ο κοινός επιχειρησιακός σχεδιασμός και εκτέλεση πρέπει να περιλάβει την έννοια των «καθοδηγητικών ρόλων». Αντί της ιδιοκτησίας, η έμφαση πρέπει να δοθεί στους κύριους ρόλους κάθε Υπηρεσίας ανάλογα με το πλαίσιο. Το πλαίσιο καθορίζει ποιος θα παίξει ποιο ρόλο. Αυτό θα βοηθήσει να χρησιμοποιηθούν τα βέλτιστα κατάλληλα μέσα για την επίτευξη του στόχου και είναι αδιάφορο για την ιδιοκτησία βάσει γεωγραφικών περιοχών. Επομένως, εάν απαιτείται, τα drones που ελέγχονται από αεροπλανοφόρα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη στόχευση πλοίων καθώς και στόχων στην ενδοχώρα. Εναλλακτικά, τα χερσαία drones μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη στόχευση πλοίων ή στόχων στην ενδοχώρα.

Η Land, Naval and Air Power δεν ανήκει σε κανένα θέατρο, αλλά χρησιμοποιείται ευέλικτα μέσω της κεντρικής διαδικασίας κοινού επιχειρησιακού σχεδιασμού σε διάφορα επίπεδα που θα μπορούσε να ακολουθηθεί από αποκεντρωμένη εκτέλεση.

Θα ήταν κρίμα να αφήσουμε τα ενδογενή ζητήματα ταυτότητας μεταξύ των τριών Υπηρεσιών να καθυστερήσουν τον ρυθμό της πιο σημαντικής διαρθρωτικής μεταρρύθμισης. Απαιτεί από τη στρατιωτική ηγεσία να αλλάξει την προοπτική στη στρατιωτική ισχύ αντί να συνδέεται με μια προοπτική εσωτερικά ριζωμένη στη χερσαία, θαλάσσια και αεροπορική δύναμη. Η ακομμάτιστη προοπτική εκ μέρους της κάθε Υπηρεσίας για την επίτευξη εμβάθυνσης της συνεργασίας είναι η ανάγκη της ώρας.