شارلوتز ویل، ویرجینیا - در اوایل ژوئیه، خدمه در مرکز شهر برای برخی از اخراج‌های با تاخیر طولانی حضور یافتند. پس از سال‌ها اعتراض، دعوی قضایی و حتی خشونت، مجسمه‌های دو ژنرال کنفدراسیون، لی و جکسون، سرانجام از پارک‌های شهر بیرون کشیده شدند و با تلاش شهر برای اصلاح اشتباهات گذشته‌اش بیرون رانده شدند.

اکنون کار واقعاً سختی در انتظار است.

چهار سال از زمانی که برتری‌طلبان سفیدپوست در شارلوتزویل فرود آمدند، ویرانی خونین را در خیابان‌ها به پا کردند و یک زن جوان را کشتند، می‌گذرد. وحشت آن آخر هفته آگوست، شهر را به مطالعه عمیقی درباره گذشته نژادی خود و بحث در مورد اینکه در مورد میراث آن چه باید بکند، سوق داد. فهرست آثار باستانی آن تاریخ متعصب، دلهره آور است، با مجسمه ها شروع می شود، اما به سرعت به اصول اولیه زندگی مدنی می رسد. مدارس و محله ها

در شهری که به پیشرفت‌گرایی خود افتخار می‌کند، فشار برای عدالت، به طور کلی، از حمایت گسترده‌ای برخوردار بوده است. اینکه این فشار ممکن است تغییراتی را در محله‌های مردم ایجاد کند - خیابان‌های خانه‌های آجری یک و دو طبقه، سگ‌های دوست‌داشتنی و تابلوهای فراوان زندگی سیاه‌پوستان مهم است - موضوع دیگری است.

کمیسیون برنامه‌ریزی شارلوتزویل در حال بررسی پیشنهادی برای لغو برخی از محدودیت‌های منطقه‌بندی شهر در تلاش برای تشویق ساخت مسکن مقرون به صرفه‌تر است، طرحی که واکنش‌هایی از مخالفت شدید تا ناامیدی را در پی داشته است.

لیل سولا یتس، یکی از اعضای کمیسیون برنامه ریزی، در میان بخش خاصی از جمعیت گفت: اما یک نگرانی خاص وجود داشته است: ساکنان سفیدپوست "باهوش و تحصیلکرده" که نه فقیر هستند و نه خیلی ثروتمند و در محله های جذاب زندگی می کنند. با سابقه تبعیض علیه سیاهپوستان که هیچ اطلاعی از آن نداشتند. حالا آنها تصور می کنند که ساختمان های چند طبقه در خیابان هایشان بالا می روند.

او گفت: "در مورد هدف قرار گرفتن ترس و خشم وجود دارد." «آنها در این فرآیند متمرکز نیستند. و درست می گویند.»

برای ماه‌ها، ساکنان و مقامات شهر در حال بررسی پیش‌نویس نقشه کاربری زمین هستند که نشان می‌دهد چه نوع ساختمان‌هایی در سال‌های آینده در کجا مجاز خواهند بود.

توسط تحقیقات نشان می دهد که محدودیت های منطقه بندی تک خانواده وجود دارد ریشه در تبعیض دارد و پیامدهای افزایش قیمت مسکن شارلوتزویل و محله های جدا شده بیشتر به جوامع می پیوندد در سراسر کشور در بحث در مورد کاهش این محدودیت ها. چندین نامزد دموکرات ریاست جمهوری در سال 2020 متعهد به تشویق کاهش قوانین منطقه بندی و رئیس جمهور بایدن لایحه زیرساخت شامل کمک های مالی برای شهرهایی است که این کار را انجام می دهند.

در سمت راست، ارقام از دونالد جی مغلوب ساختن پیشی جستن به تاکر کارلسون خطاب به مارک و پاتریشیا مک‌کلاسکی، وکلای سنت لوئیس که پس از تکان دادن اسلحه‌های خود به سمت معترضان، در کنوانسیون ملی جمهوری‌خواهان در سال 2020 جای سخنرانی داده شد، دموکرات‌ها را متهم کرده‌اند که می‌خواهند "لغو حومه" با محدود کردن منطقه بندی تک خانواده. خانم مک‌کلاسکی گفت که نتایج «جنایت، بی‌قانونی و آپارتمان‌های بی‌کیفیت» خواهد بود.

در شارلوتزویل، یک شهر کالج لیبرال، این نوع حزب‌گرایی آتش‌نفس نسبتاً نادر است. اما رنگ ها در نقشه کاربری اراضی - مخصوصاً طلایی که در سراسر شهر و به ویژه در محله‌های راحت مانند کوه لوئیس و راگبی پادگان دیده می‌شود و نشان می‌دهد که اقامت تا 12 واحد در مکان‌هایی که اکنون خانه‌های تک‌خانواده وجود دارد مجاز است - برای بسیاری، هشدار دهنده

یک استاد حقوق در یکی از جلسات چند ساعته کمیسیون برنامه ریزی مجازی در تابستان امسال گفت: یک آزمایش اجتماعی عظیم در شهر ما. یکی دیگر از نظرات گفت: "من فقط نمی فهمم چه چیزی باعث این امر می شود."

به عنوان نشانه ای از اینکه چقدر زمینه سیاسی در سال های اخیر تغییر کرده است، استدلال اصلی مخالفان این طرح این است که در واقع برای فقرا بد خواهد بود، و این یک هدیه به توسعه دهندگان حریص است. برخی مقایسه کرده اند طرح ویران کردن محله‌های سیاه‌پوستان در دهه‌های گذشته، و موضوعات نظرات در برنامه Nextdoor با بحث‌هایی در مورد اینکه آیا این پیشنهاد به سادگی شهری پر از آپارتمان‌های گران‌قیمت را به وجود می‌آورد و آیا واقعاً «بی‌عدالتی‌های وحشتناک» از گذشته واقعاً به وجود می‌آید، ایجاد شده است. با "تخریب محله ها در زمان حال" اصلاح شود.

شارلوتزویل نه به دلیل بحث و جدل و نه به خاطر فصل های ناخوشایند تاریخ برنامه ریزی خود، سابقه ای از جداسازی اجباری که با شهرهای سراسر کشور به اشتراک می گذارد، متمایز نیست. آنچه در اینجا متفاوت است، گذشته نزدیک است.

قبل از اینکه برتری گرایان سفیدپوست در آگوست 2017 به قدرت برسند، کمبود مسکن برای فقرا یک نگرانی بود اما نه یک اضطراری، حداقل برای افرادی که تمایل داشتند در جلسات برنامه ریزی شهری حاضر شوند. پس از آن مرداد همه چیز تغییر کرد.

معترضان تعطیل شدند شهرستان جلسات، دانشگاهیان و فعالان علناً گذشته نژادی شهر را مورد بررسی قرار دادو افرادی که مدت‌ها به دنبال جلب توجه شهر به فقیرترین ساکنان آن بودند، ناگهان مخاطبان گسترده‌تری پیدا کردند.

دو واقعیت نادیده گرفته شده به مرکز گفتگوهای مدنی منتقل شدند. برای یکی، شناخت روزافزونی وجود داشت که بسیاری از محله های شهر زمانی بوده اند در امتداد خطوط آشکارا نژادپرستانه حفظ شده است، با مالکیت خانه با اعمالی که اجازه فروش به رنگین پوستان را نمی داد. زمانی که چنین اعمالی غیرقانونی اعلام شد، محدودیت های منطقه بندی، که عرضه مسکن را کاهش داد و آنچه را که در آنجا بود گران کرد، یک نتیجه حذفی مشابه داشت.

همچنین مشخص شد که شارلوتزویل معاصر، با جمعیت 47,000 نفری و رو به رشد، مکانی بود که بسیاری از مردم فقیر و طبقه کارگر - سیاه‌پوستان تا حدی نامتناسب - دیگر نمی‌توانستند زندگی کنند. در حالی که بیشتر شهر برای خانه‌های تک‌خانواره‌ای اختصاص داده شده است، اکثر ساکنان آن اجاره‌نشین هستند. بسیاری بیش از نیمی از درآمد ماهانه خود را به عنوان اجاره پرداخت می کنند. این تا حد زیادی توضیح می دهد که چرا جمعیت سیاهپوست شهر که اکنون حدود 18 درصد است، به طور پیوسته در حال کاهش است.

والری واشنگتن، 28 ساله، که در شهر بزرگ شده اما اکنون در شهرستان آلبمارل اطراف زندگی می کند، گفت: «سیاه پوستان آواره می شوند. از آنجایی که جوانان سفیدپوست حرفه ای و باله سواران املاکی را به سرقت برده اند، تعداد کمی از همسایه های سیاه پوستی که او در کودکی می شناخت، در محله قدیمی او باقی مانده اند. او گفت: "من همیشه آنجا هستم." اما من نمی توانم در آنجا زندگی کنم.

در ماه مارس، شهرستان طرحی را تایید کرد که شامل 10 میلیون دلار برای کمک به مسکن در هر سال و همچنین حمایت از مستاجران، به همراه بازنویسی آیین نامه منطقه بندی می شود تا امکان ساخت خانه های چند خانواری بسیار بیشتری را فراهم کند، با بخشی از پیشرفت های جدید که شامل واحدهای مقرون به صرفه می شود. مقامات استدلال کردند که بازنویسی منطقه بندی باعث کاهش فشار از سوی این منطقه می شود بازار گران و رقابتی مسکن در حالی که میراث گذشته انحصاری شهر را نیز در هم می شکند.

تقریباً نیمی از صدها نفری که در مورد آخرین پیش نویس نقشه به شهر ایمیل زدند، از این طرح حمایت کردند و تقریباً هیچ کس علناً اهداف نهایی آن را زیر سؤال نمی برد.

لیان مور، مربی نویسندگی خلاق که در خیابانی از خانه‌های ییلاقی کوچک گچ‌کاری شده زندگی می‌کند، می‌گوید: «اگر مجبور باشیم نیمی از بلوک خود را برای عدالت نژادی خراب کنیم، بله، به دنبال آن خواهیم رفت. اما او ادعا می کند که این پیشنهاد تنها منجر به آپارتمان های گران زیادی برای دانشجویان دانشگاه ویرجینیا می شود. او گفت: "تجدید منطقه مشکل را حل نمی کند."

همسایه او، دایان میلر، نیز رزروهایی دارد. او به مناظره های عمومی که تمایل دارند نظرات موافق و مخالف متخصصان و دانشگاهیان سفیدپوست بر آن غالب باشد، شرکت نکرده است. خانم میلر که سیاه پوست است، گفت: «نظرات من هیچ معنایی ندارد.

اما او به یاد می‌آورد که به‌عنوان یک دختر جوان، شنیدن صحبت‌های والدینش درباره توسعه‌دهنده‌ای که همه همسایه‌ها را می‌خرید، اگر نه همه سیاه‌پوست‌ها. او نمی دانست که آیا اموال آنها توسط مالکیت برجسته گرفته شده است یا خیر. تنها چیزی که او به یاد می آورد این است که همه با اکراه رفتند، از جمله خانواده او که خانه ای را که متعلق به مادربزرگش بود، پشت سر گذاشتند.

خانم میلر به هر طرحی از بالا به پایین برای رسیدگی به نابرابری های نژادی بی اعتماد است. به هر حال، این نابرابری ها در وهله اول از بالا آمدند.

خانم میلر که اکنون 65 سال دارد، گفت: «آنها همه چیزهایی را که سیاه‌پوستان دارند، همه چیز را گرفتند.

کارملیتا وود خودش اطلاعات زیادی در مورد آن تاریخ دارد. او در وینگار هیل بزرگ شد، محله‌ای شلوغ از خانه‌ها و مشاغل سیاه‌پوست که در دهه 1960 به نام «نوسازی شهری» با خاک یکسان شد. این ایده که هر سیاستی می‌تواند آن را جبران کند، به ذهن او نمی‌رسد. او گفت: «بیشتر این افراد مرده اند و رفته اند. و بچه هایشان دور شده اند.»

اما در حالی که تاریخ عمیق است و تراژدی های آن غیرقابل بازگشت هستند، خانم وود پیشنهاد کرد که برای شروع کار درست دیر نشده است. او اکنون رئیس انجمن محله‌ای در فیفویل است، بخشی از شهر که اکثریت آن سیاه‌پوست هستند، اما با اختلافی پیوسته رو به کاهش است. او در نامه‌ها و نوشته‌های خود به این موضوع اشاره کرده است که چشم‌انداز نقشه کاربری اراضی پیشنهادی، از محله‌های اطراف شهر که به روی انواع افراد مختلف باز می‌شود، اولین قدم خوبی بود.

خانم وود گفت: "من فکر می کنم کار خواهد کرد." من فکر می‌کنم کارساز خواهد بود، زیرا مردم در نهایت خواهند دید که اگر ما صحبت کنیم، شاید به حرف‌های ما گوش کنند.»