سرمایه گذاری رمزنگاری: سود سهام بلاک چین

اکنون مشخص شده است که فضای دارایی دیجیتال و اکوسیستم متنوع توکن‌ها در اینجا باقی مانده است. با این حال، جدای از عدم قطعیت های نظارتی جاری، ممنوعیت دائمی ارزهای دیجیتال در مناطق مختلف جغرافیایی و مداوم FUD برخی از موضوعاتی که به طور گسترده در سرتاسر فضا مورد بحث قرار گرفته اند، حول محور فناوری مخرب کریپتو می چرخد، مصرف انرژی بلاک چین و مصرف توان محاسباتی را شامل می شود.

بلاک چین که به عنوان یک فناوری دفتر کل دیجیتال تعریف می شود، در درجه اول به دلیل کاربرد آن در ارزهای دیجیتال شناخته شده است و لایه اساسی این زیرساخت مالی نسبتا جدید و هیجان انگیز را تشکیل می دهد.

بلاک چین که در سال 2008 برای خدمت به عنوان دفتر کل عمومی برای بیت کوین معرفی شد، صدها دارایی رمزنگاری غنی، متنوع و منحصر به فرد را به وجود آورده است و علاوه بر این پیشگام اکوسیستم در حال ظهور برنامه های کاربردی در زمینه های مختلف از جمله زنجیره تامین, DEFI, NFTاختراعات، قراردادهای هوشمندانه و حاکمیت زنجیره ای

آژانس اتحادیه اروپا برای امنیت شبکه و اطلاعات، بلاک چین را اینگونه تعریف می کند:

... یک دفتر کل عمومی متشکل از تمام معاملاتی که در یک شبکه همتا به همتا انجام می شود. این یک ساختار داده‌ای است که از بلوک‌های مرتبط داده تشکیل شده است… این فناوری غیرمتمرکز به مشارکت‌کنندگان یک شبکه همتا به همتا امکان می‌دهد بدون نیاز به یک مرجع مرکزی قابل اعتماد و در عین حال با تکیه بر رمزنگاری برای اطمینان از یکپارچگی، تراکنش‌ها را انجام دهند. معاملات – ENISA (2019) 

برخلاف سیستم‌های دفتر کل سنتی که قرن‌ها توسط بانک‌ها و دولت‌ها استفاده می‌شد و غیرقابل دسترس و متمرکز بودند، دفتر کل بلاک چین غیرمتمرکز و شفاف هستند. در واقع هیچ مرجع مرکزی به عنوان مدیر انحصاری دفتر وجود ندارد و مسئولیت های اصلی دفتر مذکور شامل ذخیره سازی، به روز رسانی و تأیید تراکنش ها است.

بلاک چین داده ها را ذخیره می کند، به اشتراک می گذارد و همگام می کند "زنجیره بلوک" با استفاده از تکنیک های رمزنگاری بلوک‌ها مجموعه‌ای از تراکنش‌های ثبت‌شده را نشان می‌دهند و هر بلوک جدید از تراکنش‌ها به بلوک قبلی مرتبط می‌شود و یک زنجیره بلوک در حال رشد ایجاد می‌کند. ایجاد هر بلوک باید توسط همه شرکت‌کنندگان شبکه تأیید شود و این فرآیند می‌تواند از طریق یک «مکانیسم اجماع» حاصل شود که قوانینی را برای تأیید و تأیید تراکنش ایجاد می‌کند.

یکی از متداول‌ترین رویکردها «ماینینگ» است که بر مکانیزم اثبات کار (PoW) متکی است. با PoW، به منظور افزودن بلوکی از تراکنش‌ها به یک بلاک چین، شرکت‌کنندگان شبکه برای یافتن راه‌حلی برای یک مسئله پیچیده ریاضی بر اساس الگوریتم‌های رمزنگاری با یکدیگر رقابت می‌کنند و به این شرکت‌کنندگان شبکه معمولاً «ماینرها» گفته می‌شود. هنگامی که یک ماینر راه حل مشکل را پیدا می کند و پس از تأیید اعتبار از سایر شرکت کنندگان، بلوک تراکنش ها به بلاک چین اضافه می شود.

در حالی که اثبات کار به بیت کوین اجازه می دهد، Ethereum و سایر دارایی‌های رمزنگاری برای پردازش تراکنش‌های همتا به همتا به روشی ایمن و بدون واسطه، PoW در مقیاس به مقادیر عظیمی از قدرت محاسباتی نیاز دارد که تنها با پیوستن ماینرهای بیشتری به شبکه افزایش می‌یابد. اما، از سوی دیگر، راه حل شاید پایدارتر وجود دارد، و این راه حل Staking است.

Staking چیست؟

Staking را می توان به عنوان یک جایگزین کم مصرف منابع برای استخراج در نظر گرفت. مکانیسم آن شامل نگهداری وجوه در یک کیف پول رمزنگاری شده برای پشتیبانی از امنیت و عملیات یک شبکه بلاک چین است. در اصل، سرمایه گذاری فرآیند قفل کردن دارایی های رمزنگاری برای دریافت پاداش است که برخی آن را به سود سهام بلاک چین تشبیه می کنند. با این حال، برای به دست آوردن درک بهتر از شرط بندی، تجزیه و تحلیل مختصری از مکانیسم اثبات سهام مورد نیاز است.

دلیل این امر این است که Proof-of-Stake مکانیسم توافقی را اجرا می‌کند که کاملاً با Proof-of-Work متفاوت است و به بلاک چین‌ها اجازه می‌دهد تا در عین حفظ سطح قابل توجهی از تمرکززدایی، به شیوه‌ای کارآمدتر از نظر انرژی کار کنند.

اثبات سهام

در حالی که Proof-of-Work از لحاظ تاریخی ثابت کرده است که مکانیزمی قوی و کارآمد برای تسهیل اجماع به روشی غیرمتمرکز است، میزان توان محاسباتی مورد نیاز برای عملکرد صحیح آن به یک نگرانی فزاینده در سراسر فضا تبدیل شده است.

در واقع، معماهای پیچیده ای که ماینرها برای حل آنها با هم رقابت می کنند، هیچ هدفی جز اطمینان از ایمن ماندن شبکه ندارند، و در حالی که می توان استدلال کرد که استفاده بیش از حد PoW از منابع موجه است، این با بهینه ترین مکانیسم پردازش برابری نمی کند.

Proof-of-Stake (PoS)، از طرف دیگر، به عنوان جایگزینی برای Proof-of-Work ایجاد شد و برای حل برخی از مسائل ذاتی در PoW طراحی شد. ایده PoS این است که شرکت‌کنندگان شبکه می‌توانند دارایی‌های رمزنگاری خود را در یک پروتکل شرط‌بندی قفل کنند که در زمان‌های خاص، این حق را به یکی از آنها اختصاص می‌دهد تا بلوک بعدی تراکنش‌ها را اعتبارسنجی کند و در نتیجه برای انجام این کار پاداشی دریافت می‌شود.

در PoS، احتمال انتخاب شدن برای اعتبارسنجی تراکنش‌های بلوک، متناسب با مقدار توکن‌هایی است که توسط یک شرکت‌کننده نگهداری می‌شود. بنابراین، آنچه تعیین می‌کند کدام شرکت‌کنندگان یک بلوک تراکنش را ایجاد می‌کنند، بر اساس توانایی آن‌ها در حل پازل‌های الگوریتمی، مانند Proof-of-Work، نیست، بلکه بر اساس میزان دارایی‌هایی است که در اختیار دارند.

اثبات سهام احتمالاً یک راه‌حل بلاک چین پیچیده‌تر و مقیاس‌پذیر است، زیرا بر خلاف اثبات کار که از انرژی بیش از حد برای حل چالش‌های هش استفاده می‌کند، یک ماینر اثبات سهام به استخراج درصدی از تراکنش‌ها محدود می‌شود. که بازتابی از سهام مالکیت آنهاست.

در تئوری، این بدان معنی است که ماینری که 5 درصد از دارایی‌های رمزنگاری موجود را در اختیار دارد، می‌تواند تنها 5 درصد از بلوک‌های تراکنش را استخراج کند، که نیاز به مقادیر زیادی از قدرت محاسباتی برای اعتبارسنجی تراکنش‌ها را تا حد زیادی کاهش می‌دهد و به طور ذاتی شبکه را کارآمدتر می‌کند.

پیشنهاد مقیاس پذیری PoS یکی از دلایل اصلی تغییر اتریوم از Proof of Work به Proof-of-Stake در آینده (امیدوارم) نه چندان دور است. ETH 2.0.

اثبات سهام واگذار شده (DPoS)

Delegated Proof of Stake (DPoS) یک نسخه جایگزین از PoS است که به شرکت کنندگان شبکه اجازه می دهد تا موجودی توکن خود را به عنوان رأی متعهد کنند، جایی که قدرت رای گیری متناسب با مقدار توکن های نگهداری شده است. سپس از این آرا برای انتخاب تعدادی از نمایندگانی استفاده می شود که از طرف رای دهندگان خود زنجیره بلوکی را مدیریت می کنند و از اجماع و امنیت اطمینان حاصل می کنند.

به طور معمول، جوایز شرط بندی برای این نمایندگان منتخب توزیع می شود که سپس بخشی از جوایز را بین انتخاب کنندگان خود، به شیوه ای پیشنهادی برای مشارکت های فردی خود، توزیع می کنند.

اساساً، DPoS اجازه می‌دهد تا با تعداد کمتری از گره‌های اعتبارسنجی به اجماع دست یابیم و به این ترتیب، عملکرد شبکه و کارایی پردازش را افزایش می‌دهد.

چگونه کار می کند staking

همانطور که قبلا ذکر شد، Proof-of-Work برای اعتبارسنجی و افزودن بلوک های تراکنش به بلاک چین به استخراج کنندگان متکی است. در مقابل، زنجیره‌های Proof-of-Stake، بلوک‌های جدید را از طریق فرآیند سهام‌سنجی تأیید و تولید می‌کنند. Staking یک اصطلاح کلی است که برای نشان دادن عمل تعهد دارایی های رمزنگاری شده به یک پروتکل ارز دیجیتال برای کسب پاداش در مبادله استفاده می شود.

علاوه بر این، هنگامی که کاربران دارایی های خود را در یک پروتکل به اشتراک می گذارند، ذاتاً در حفظ امنیت پروتکل مشارکت می کنند و برای انجام این کار پاداش هایی را در قالب توکن های بومی دریافت می کنند.

در نتیجه، هر چه میزان دارایی های تعهد شده بیشتر باشد، پاداش دریافتی نیز بیشتر خواهد بود. این جوایز شرط بندی همگی به صورت زنجیره ای توزیع می شوند، به این معنی که فرآیند کسب این جوایز کاملاً خودکار و بدون واسطه از هر گونه سپرده شخص ثالث است.

رک و پوست کنده بگویم، این مکانیسم جوایز شرط‌بندی، یک پیشنهاد ارزش درخشان برای بسیاری از علاقه‌مندان به دارایی‌های دیجیتال است، زیرا امکان ترکیب ثابت دارایی‌ها را فراهم می‌کند و زندگی را به رویای کارآفرینی نهایی «درآمد در خواب» می‌آورد!

جوایز چگونه ایجاد می شوند؟

دارایی های اثبات سهام مانند سولانا, کاردانو, Tezos و Polkadot همه به کاربران این امکان را می دهند که دارایی های خود را در پروتکل های مربوطه خود مستقر کنند و از طریق شرط بندی، همانطور که در تصویر بالا نشان داده شده است، پاداش دریافت کنند. به طور خاص، دو نوع پاداش وجود دارد که توزیع می شود:

• جوایز شرط بندی (پاداش تورمی)
• هزینه های معامله

برای شرط بندی جوایز، کاربران دارایی های رمزنگاری خود را با یک گره اثبات سهام به اشتراک می گذارند تا یک بلوک از تراکنش ها را تایید کنند. اگر گره‌ای که کاربر به آن تفویض کرده است با موفقیت امضا کند یا بلوک‌ها را تأیید کند، کاربر پاداش‌هایی دریافت می‌کند که در نتیجه ارزش خالص دارایی‌های کریپتو را افزایش می‌دهد. در صورتی که گره پاسخگو نباشد یا بدخیم باشد، بخشی از دارایی های گره و در نتیجه دارایی های کاربر می تواند به میزان قابل توجهی کاهش یابد یا به طور کامل از بین برود.

بنابراین، پاداش‌های شرط‌بندی هم برای افراد ذینفع و هم برای گره‌های پروتکل مفید هستند، زیرا از یک سو، کاربران را تشویق می‌کنند تا دارایی‌های خود را در ازای نوعی پاداش توکن بومی قفل کنند و از سوی دیگر، امنیت کلی پروتکل را بهبود می‌بخشند. خود هنگامی که سهامداران برای اعتبارسنجی بلوک انتخاب می شوند و پاداش دارایی های بومی تازه ضرب شده را دریافت می کنند، این پاداش ها پاداش تورمی نامیده می شوند.

این اساساً به این معنی است که هر بار که یک بلوک اعتبار می‌یابد، توکن‌های جدیدی از آن ارز ضرب می‌شوند و به عنوان پاداش سهام توزیع می‌شوند، از این رو اصطلاح تورمی نامیده می‌شود.

با توجه به کارمزد تراکنش، هر تراکنش با خود کارمزد کمی دارد و این کار را برای گره آسان‌تر می‌کند تا انتخاب تراکنش‌هایی را که باید وارد بلوک شوند، اولویت‌بندی کند. مجموعه کارمزدهای انباشته شده از تراکنش های اساسی نیز به گره می رود.

تراکنش ها لایه پایه بلاک چین و ارز دیجیتال هستند و بسته به معماری خاص پروتکل، نقش های مختلفی را ایفا می کنند. به عنوان مثال، تراکنش‌ها ممکن است از انتقال توکن تا اجرای قرارداد هوشمند متفاوت باشد و با وجود تفاوت در انواع تراکنش‌ها، موضوع مشترک این است که این تراکنش‌ها همیشه سفارش داده می‌شوند و در یک بلوک جدید جمع می‌شوند تا همه گره‌های یک شبکه بتوانند در مورد کل وضعیت بلاک چین

نحوه شرکت در سهامداری

سرمایه گذاری نشان دهنده یک ابزار سرمایه گذاری نسبتا مناسب برای هر کسی است که دارایی هایش در یک کیف پول رمزنگاری بیکار هستند و هیچ درآمد غیرفعالی ایجاد نمی کنند. وقتی صحبت از شرط بندی به میان می آید، می توان دو نقش را ایفا کرد:

• اعتبار سنجی: برای شرکت های بلاک چین و علاقه مندان فنی بسیار مناسب است.
• تفویض اختیار: برای اکثر دارندگان دارایی رمزنگاری مناسب است.

برای تبدیل شدن به یک گره اعتبار سنجی در یک شبکه اثبات سهام (PoS)، دارندگان دارایی های کریپتو موظفند توکن های خود را به عنوان وثیقه به جای خرج برق که در مورد شبکه بیت کوین PoW صدق می کند، قرار دهند. همانطور که قبلا ذکر شد، اعتباردهنده‌ها به‌طور تصادفی برای ایجاد و اعتبارسنجی بلوک‌ها انتخاب می‌شوند و احتمال انتخاب یک اعتبارسنجی به مقدار توکن‌های موجود بستگی دارد. شرکت‌کنندگان در یک سیستم PoS اساساً می‌توانند در حکمرانی زنجیره‌ای با دارایی‌های سهامدار خود رای دهند، و اگر PoS یک دموکراسی بود، سهام یک کاربر قدرت رای آنها را تشکیل می‌داد.

در واقع، اعتبار سنجی‌های PoS با دارایی‌های خود به بلوک‌های تراکنش‌هایی که معتبر می‌دانند رأی می‌دهند. آنها در صورت موافقت اکثریت شبکه، جوایز شرط بندی دریافت می کنند و در صورت تلاش برای تقلب، خطر از دست دادن کل سهام خود را دارند، برای مثال با رای دادن به دو بلوک تراکنش مختلف به طور همزمان. این سیستم ذاتا زیرساخت متعادلی را با تشویق افزایش تعداد گره ها و منع گره ها از اعمال مخرب ایجاد می کند.

علاوه بر این، توجه به این نکته مهم است که همه نمی توانند اعتباردهنده شبکه شوند. این به دلیل این واقعیت است که اعتبار سنجی ها باید الزامات خاص تحمیل شده توسط پروتکل را برآورده کنند و در بیشتر موارد، مانع ورود نسبتاً زیاد است. به عنوان مثال، برای تبدیل شدن به یک اعتبارسنجی، به طور بالقوه باید:

• حداقل مقدار توکن را به اشتراک بگذارید. در مورد ETH 2.0، حداقل سهام 32 ETH الزامی است.
• یک زیرساخت امن و کارآمد راه اندازی کنید.
• ایجاد یک تیم از توسعه دهندگان و مهندسان مسئول توسعه و ارتقاء مداوم زیرساخت.

نمایندگی

داشتن حجم عظیمی از تنها یک دارایی دیجیتال ممکن است برای بسیاری از علاقه مندان به ارزهای دیجیتال جذاب نباشد. با این حال، بسیاری از سیستم‌های PoS این مشکل را پیش‌بینی می‌کنند و راه‌هایی را پیاده‌سازی می‌کنند که دارندگان دارایی را قادر می‌سازند توکن‌های خود را با اعتبارسنجی‌ای که خودشان اجرا نمی‌کنند، به اشتراک بگذارند. به این فرآیند شرط بندی دارایی ها از طریق اعتبارسنجی، تفویض اختیار گفته می شود.

تفویض دارایی ها به اعتبارسنجی مستلزم مشارکت در شمارش سهام اعتباردهنده در ازای درصدی از پاداش های شرط بندی دریافت شده است. در شرایط عملی، یک نماینده، توکن‌ها را به یک قرارداد هوشمند واریز می‌کند و مشخص می‌کند که نفوذ کدام اعتبارسنجی در شبکه می‌خواهد افزایش یابد. در نتیجه، با افزایش پاداش‌های به‌دست‌آمده در فرآیند اعتبارسنجی، پاداش‌های شرط‌بندی به‌طور خودکار بین اعتباردهنده و نماینده‌دهنده تقسیم می‌شود.

استخرهای جمع شده

استکینگ استخر گروهی از دارندگان دارایی های کریپتو است که منابع خود را جمع می کنند تا شانس خود را برای اعتبارسنجی بلوک ها و دریافت پاداش افزایش دهند. در یک استخر سهام، دارندگان قدرت شرط بندی خود را ترکیب می کنند و پاداش ها را به نسبت سهم خود در استخر تقسیم می کنند.

راه‌اندازی یک استخر سهام اغلب به سطح بالایی از تخصص و مقدار قابل توجهی سرمایه اولیه نیاز دارد و به همین دلیل، ارائه‌دهندگان استخر به احتمال زیاد هزینه‌ای را از جوایز شرط‌بندی توزیع شده بین شرکت‌کنندگان استخر دریافت می‌کنند. به طور معمول، سهام باید برای یک دوره مشخص قفل شود و معمولاً دارای یک زمان خروج یا غیر الزام آور است که توسط پروتکل تعیین شده است.

علاوه بر این، به احتمال بسیار زیاد استخر سهام از شرکت‌کنندگان می‌خواهد که حداقل مقدار توکن‌ها را قبل از اینکه به‌عنوان مشارکت‌کننده‌های بالقوه در نظر گرفته شوند، نگه دارند، که این امر باعث کاهش انگیزه رفتارهای مخرب می‌شود.

استاکینگ مایع

جدا از مکانیسم‌های سنتی استیکینگ که تاکنون مورد بحث قرار گرفت، برخی از پروتکل‌های DeFi شروع به اجرای یک قالب جایگزینی به نام Liquid Staking کرده‌اند. اصطلاح Liquid Staking برای توصیف پروتکل‌هایی استفاده می‌شود که نمایش نمادی از دارایی‌های سهام را صادر می‌کنند، که امکان استفاده از این نمایش‌ها در سایر برنامه‌های DeFi یا به دست آوردن نقدینگی فوری برای مبلغ شرط‌بندی شده را ایجاد می‌کند.

به طور موثر، Liquid Staking به معنای ایجاد یک توکن جدید زنجیره ای برای نشان دادن مقدار سهام است، و دارایی های سهام را اساسا نقد و برای معاملات بیشتر در دسترس قرار می دهد. به‌علاوه، نمایندگی توکنیزه شده به کاربران اجازه می‌دهد تا برخی از محدودیت‌های تحمیل‌شده توسط شبکه‌های خاص مانند دوره‌های قفل و عدم پیوند را دور بزنند.

Liquid Staking طیف وسیعی از فرصت‌های سرمایه‌گذاری و معاملاتی را برای سهامداران باز می‌کند، زیرا امکان ایجاد سرمایه توکنیزه‌شده اضافی را فراهم می‌کند که می‌تواند در پروتکل‌های کشاورزی بازدهی، APY بالا و پروتکل‌های تامین نقدینگی به کار گرفته شود. به دلیل این مزایا و قابلیت‌ها، نشان‌دهنده سهام نمادین روند رو به رشدی در فضای DeFi است، با پروژه‌هایی مانند Ramp DeFi، Kira Network، StaFi، Acala DeFi و LiquidStake که پیشرو این جنبش هستند.

Staking در مقابل کشاورزی عملکرد

با توجه به تنوع باورنکردنی فضای کریپتو، گیر افتادن در تمام پیچیدگی ها و تعاریف مختلف آن نسبتاً آسان است. بنابراین، در حالی که مزرعه داری و محصول در واقع شباهت هایی با هم دارند، مهم است که تفاوت های بین آنها را تعریف کنیم تا از سردرگمی هنگام پیمایش در فضای DeFi جلوگیری شود.

هم سهمیه بندی و هم کشاورزی بازده شامل ارائه نقدینگی توسط کاربران به یک پروتکل برای به دست آوردن پاداش در ازای آن است. کشاورزی بازده که به عنوان استخراج نقدینگی نیز شناخته می‌شود، به عنوان فرآیند تأمین نقدینگی برای کسب پاداش‌های «معدنی» تعریف می‌شود. استخراج نقدینگی، با این حال، نباید با استخراج اثبات کار، که مستلزم حل معادلات الگوریتمی برای اعتبارسنجی بلوک ها است، اشتباه گرفته شود.

در عوض، زمانی که کاربران نقدینگی را به یک مبادله یا پروتکل غیرمتمرکز ارائه می‌کنند، برای مثال دارایی‌هایی مانند ETH را ارائه می‌کنند، به طوری که وقتی سایر کاربران پروتکل می‌خواهند توکن‌های USDC خود را با ETH مبادله کنند، دارایی مظنه‌شده به اندازه کافی برای معامله وجود خواهد داشت. .

در نتیجه، کاربری که معامله را انجام می دهد، هزینه ای را به پروتکل می پردازد که به نوبه خود، در وهله اول به تأمین کننده نقدینگی برای تأمین دارایی پاداش می دهد. کشاورزی بازده، به یک معنا، تقریباً شبیه به شرط بندی است، اما در واقع شامل فرآیند پویاتر حرکت فعال دارایی ها حول پروتکل های مختلف است تا اساساً بهترین پاداش های ممکن را "کشاورزی" کند.

به طور کلی، شرط بندی برای سرمایه گذاری های میان مدت تا بلندمدت در نظر گرفته شده است، زیرا توکن ها برای مدت زمان مشخصی قفل می شوند. بر خلاف کشاورزی بازده، سرمایه گذاری به عنوان گزینه سرمایه گذاری ایمن تر و کم خطر تلقی می شود و منجر به بازگشت سرمایه نسبتا مناسبی می شود. کشاورزی سود و استخراج نقدینگی، از طرف دیگر، خطرات بیشتری مانند ضرر دائمی را به همراه دارد و به همین دلیل معمولاً منجر به برخی از بالاترین APY ها در حوزه کریپتو می شود.

در زمان نوشتن، ارائه توکن های کیک به پنکیک پروتکل دارای APY سالانه تقریباً 95٪ است که البته در زیرساخت های مالی سنتی بی سابقه است. بنابراین، در حالی که کشاورزی بازده واقعاً با خطرات خود همراه است، سرمایه‌گذاران را نیز قادر می‌سازد تا به درصدهای ROI بی‌سابقه‌ای دسترسی پیدا کنند که در جای دیگری نتوانند آن را پیدا کنند.

در نتیجه

Staking یک اصطلاح کلی است که برای نشان دادن عمل تعهد دارایی های رمزنگاری شده به یک پروتکل ارز دیجیتال برای کسب پاداش در مبادله استفاده می شود. هنگامی که کاربران دارایی های خود را در یک پروتکل به اشتراک می گذارند، ذاتاً در حفظ امنیت پروتکل مشارکت می کنند و برای انجام این کار پاداش هایی را در قالب توکن های بومی دریافت می کنند.

اثبات سهام احتمالاً یک راه‌حل بلاک چین پیچیده‌تر و مقیاس‌پذیر است، زیرا بر خلاف اثبات کار که از انرژی بیش از حد برای حل چالش‌های هش استفاده می‌کند، یک ماینر اثبات سهام به استخراج درصدی از تراکنش‌ها محدود می‌شود که منعکس کننده سهام مالکیت آنها

بنابراین، در حالی که اثبات کار ثابت کرده است که مکانیزمی قوی برای اعتبارسنجی بلوک‌های تراکنش است، اما نه دوستدار محیط زیست است و نه کارآمدترین روش پردازش. در عوض، staking یک راه حل کم مصرف منابع را تشکیل می دهد و به کاربران اجازه می دهد تا بلوک ها را مستقیماً با تبدیل شدن به اعتبارسنجی شبکه یا از طریق تفویض اعتبار، اعتبارسنجی کنند.

شرکت‌کنندگان شبکه که مقدار قابل‌توجهی سرمایه اولیه دارند، می‌توانند اعتبارسنجی پروتکل شوند و برای تأیید تراکنش‌ها پاداش‌های شرط‌بندی دریافت کنند، یا حتی ممکن است استخر سهام خود را راه‌اندازی کنند و آن را به روی مشارکت‌کنندگان بالقوه باز کنند و هزینه‌ای را برای خدمات مدیریتی دریافت کنند.

در حالی که ROI ذاتی در بیشتر پروتکل‌های سهام‌داری را می‌توان برای کریپتو تا حدودی متوسط ​​در نظر گرفت، شرط‌بندی یک ابزار سرمایه‌گذاری عالی برای افرادی است که دارایی‌هایشان فقط در یک کیف پول رمزنگاری بیکار هستند و هیچ شکلی از درآمد غیرفعال ایجاد نمی‌کنند. بنابراین، شرط‌بندی نه تنها مکانیزم پردازش کارآمدتری را ارائه می‌دهد، بلکه راهی عالی برای سرمایه‌گذاران برای افزایش ارزش خالص دارایی‌های کریپتو در چشم‌انداز میان‌مدت تا بلندمدت است.

سلب مسئولیت: اینها نظرات نویسنده است و نباید به عنوان توصیه سرمایه گذاری در نظر گرفته شود. خوانندگان باید تحقیق خود را انجام دهند.

منبع: https://www.coinbureau.com/education/staking-dividends/