شکست دادگاه عالی، آسیب صلاحیت فسترینگ در قوانین ثبت اختراع استرالیا را آشکار می کند

در یک "تصمیم" مورد انتظار - و بنابراین بسیار ناامید کننده -، دادگاه عالی استرالیا نتوانست به طور رضایت بخش این سوال را حل کند که آیا ادعاهای ثبت اختراع مربوط به فناوری ماشین بازی الکترونیک (EGM) توسعه یافته توسط Aristocrat Technologies Australia Pty Ltd به موضوع قابل ثبت اختراع: Aristocrat Technologies Australia Pty Ltd در مقابل کمیسر اختراعات [2022] HCA 29. با توجه به اینکه قاضی گلیسون در روزهای حساس به بیمار مراجعه می‌کند، استدلال‌های استیناف ارسطوکرات از تصمیم مخالف دادگاه فدرال کامل استرالیا تنها توسط شش قاضی دادگاه عالی شنیده می‌شود که خوانندگان زیرک متوجه خواهند شد که عدد زوج است. نیمکت کاهش یافته 3:3 تقسیم شد، با Kiefel CJ، Gageler و Keane JJ ادعاهای Aristocrat را غیرقابل ثبت اختراع یافتند، در حالی که گوردون، Edelman و Steward JJ می‌توانستند درخواست تجدیدنظر را اجازه دهند و به این نتیجه رسیدند که اختراع ادعا شده واجد شرایط ثبت اختراع است. در این موقعیت، بخش 23(2)(a) از قانون قضایی 1903 مقرر می دارد که «رای تجدیدنظرخواهی تأیید می شود». با این حال، ارائه نمی کند که دلایل از دادگاه مورد تجدیدنظر تایید می شود. برعکس، یک چیز که به نظر می رسد هر شش قاضی دیوان عالی با آن موافق هستند این است رویکرد دو مرحله ای که اکثریت کامل دادگاه فدرال اتخاذ کرده است درست نبود ما امیدوار بودیم که در مورد حق اختراع اختراعات اجرا شده در رایانه، شفافیتی به دست بیاوریم. در عوض، دو نتیجه متضاد، اما به همان اندازه معتبر، در دادگاه عالی به همراه یک تصمیم کامل دادگاه فدرال که تایید شده است، اما مورد تایید قرار نگرفته است.

گفتن اینکه این وضعیت رضایت بخش نیست، یکی از کم بیان های بزرگ در تاریخ قانون ثبت اختراع استرالیا خواهد بود. چطور عاشق شدی! در تصمیم معروف و مورد تمجید خود در سال 1959 در NRDC مورد ([1959] HCA 67) دادگاه عالی حکمی در مورد صلاحیت حق ثبت اختراع از چنان خرد و هوشیاری صادر کرد که دولت استرالیا ترجیح داد زبان قدیمی «نحوه ساخت» را به عنوان سنگ محک واجد شرایط بودن در دادگاه حفظ کند. قانون اختراعات 1990، اعتماد خود را به دادگاه ها برای ادامه توسعه قانون برای پذیرش انعطاف پذیر ظهور فناوری های جدید و غیرقابل پیش بینی دارد. با این حال، ما در سال 2022 هستیم و دادگاه عالی فناوری نسبتاً بالغ نرم افزار رایانه ای را زیر پا گذاشته است و بر روی آن سقوط کرده است.

آنچه در ادامه می‌آید، اعتراف می‌کنم، یک مقاله طولانی است، حتی با معیارهای معمول من. اما من سعی می کنم برخی از مسائل مهم را مطرح کنم و راه دیگری را برای درمان اختراعات رایانه ای در استرالیا پیشنهاد کنم. پس از بررسی نسبتاً کوتاهی از آنچه واقعاً در دادگاه عالی اتفاق افتاد، تلاش می‌کنم مشخص کنم که تصمیم تقسیم شده دقیقاً چه معنایی برای دادگاه‌های پایین‌تر و سایر تصمیم‌گیرندگان از جمله بازرسان اداره ثبت اختراع و افسران دادرسی که توسط مرجع متعهد هستند چیست. از دادگاه ها سپس به این نگاه می‌کنم که چگونه به موقعیت نامناسبی رسیدیم که اکنون در آن قرار داریم و استدلال می‌کنم که تقسیم‌بندی بین قضات ویژگی جدیدی در این زمینه از قانون نیست و در واقع چند سالی است که در دادگاه فدرال مشهود است. 

این من را به این دیدگاه هدایت می کند که توسعه قضایی آزمون «شیوه ساخت» ما را در رابطه با اختراعات رایانه ای ناکام گذاشته است. من فکر می کنم که برای ایجاد یقین و شفافیت در قانون و اعمال آن، رویکرد جدیدی لازم است. اولاً، من پیشنهاد می‌کنم که برای IP استرالیا مفید خواهد بود که به‌طور گسترده‌تر با ذینفعان در توسعه روش امتحانی خود در پی این مشکلات مشورت کند. اشرافی مورد. فراتر از این، من فکر می کنم دولت استرالیا باید سیاست خود را در رابطه با حفاظت از نوآوری دیجیتال روشن کند و به یک موضع اصولی در مورد تعادل مناسب بین رقابت و انگیزه ثبت اختراع در مورد اختراعات رایانه ای دست یابد. و اگر قانون فعلی برای ما کارساز نیست، ممکن است مجلس نیاز به بررسی یک راه حل قانونی داشته باشد.

در دادگاه عالی چه گذشت؟

برای راحتی، و برای جلوگیری از هرگونه ابهام، به Kiefel CJ، Gageler و Keane JJ به عنوان قضات ضد اشراف و به گوردون، ادلمن و استوارد جی جی به عنوان قضات طرفدار اشراف.

هر دو گروه از قضات پس از تصمیم اکثریت در مورد موافقت کردند NV Philips Gloeilampenfabrieken v Mirabella International Pty Ltd [1995] HCA 15، که بخش 18 از قانون ثبت اختراعات یک شرط آستانه را تحمیل می کند که یک اختراع (ادعای) افشا شده در صورت مشخصات وجود داشته باشد، زیرا توسط افراد ماهر در پرتو دانش عمومی مشترک آنها در زمینه تلاش مربوطه خوانده و درک می شود. (به قضات ضد اشراف در [66]-[72]، و قضات طرفدار اشراف در [106]-[111] مراجعه کنید؛ اما توجه داشته باشید که قضات طرفدار اشراف در [110]-[111] تشخیص دادند که فیلیپس این تصمیم با اختلاف نظر همراه بوده است.) هیچ یک از دو گروه از قضات پیشنهاد نکردند که ادعاهای ارسطوکرات شرط آستانه پایین را برآورده نمی کند، و هر گروه به بررسی این سوال پرداختند که آیا اختراع ادعا شده شامل موضوعی قابل ثبت اختراع است یا خیر. "شیوه ای از ساخت به معنای بخش 6 اساسنامه انحصارات" است که توسط بخش های 18 (1) (الف) و 18 (1A) (الف) قانون مورد نیاز است.

در اینجا بود که قضات موافق و مخالف اشراف از هم جدا شدند و بر سر توصیف مناسب اختراع ادعایی اختلاف نظر داشتند.

La قضات ضد اشراف بر این عقیده بود که «او ادعا می‌کرد که اختراع ماهیت خود را به‌عنوان یک موضوع می‌گیرد اختراعاز آن دسته از عناصر ادعایی که دانش عمومی رایج نیستند، به این ترتیب نتیجه می‌گیریم که «هیچ دلیلی برای توصیف اختراع ادعا شده جز ادعای یک سیستم یا روش جدید بازی وجود ندارد: این فقط در رابطه با ویژگی است. بازی ای که ادعا می شود این اختراع وجود دارد» (در [73]). آنها این رویکرد را منطبق با فیلیپس و با رای دادگاه در D'Arcy v Myriad Genetics Inc [2015] HCA 35 (در مورد صلاحیت ثبت اختراع توالی‌های ژنی مجزا) که به گفته آنها، اختراع اریستوکرات را می‌طلبد که «با ارجاع به شرایط مشخصات با توجه به ماهیت ادعا و در پرتو دانش عمومی رایج» مشخص شود. بنابراین، قضات ضد اشراف به این نتیجه رسیدند که اختراع ادعا شده «چیزی بیش از یک بازی غیرقابل ثبت اختراع نیست که توسط یک رایانه کاملاً معمولی اداره می‌شود و از فناوری استفاده می‌کند که به هیچ وجه برای پاسخگویی به ضرورت‌های بازی یا به هر طریق دیگری اقتباس نشده است». در [76]).

La قضات طرفدار اشراف پذیرفته شده است که «به خوبی ثابت شده است که یک «طرح یا طرح صرف»، یا هر تلاش صرفاً فکری دیگر، نمی تواند موضوع ثبت اختراع باشد» و این استثنا شامل قوانین انجام یک بازی می شود (در [116] ]). با این حال، آنها دریافتند که قوانین بازی «ممکن است ... زمانی که با مواد فیزیکی مورد استفاده برای بازی ترکیب شوند، موضوع مناسبی باشند» (در [118]). در حالی که آنها معتقد بودند که صرفاً استفاده از یک ماشین برای دستکاری ایده های انتزاعی برای اعطای حق ثبت اختراع به یک طرح غیرقابل ثبت اختراع کافی نیست (در [120]-[121])، این باید با «ایده ای که برای تولید بر روی رایانه اجرا شده است» در تضاد باشد. یک وضعیت مصنوعی و یک نتیجه مفید» که ممکن است قابل ثبت باشد (در [124]). پس از رویکرد خود، قضات طرفدار اشراف به این نتیجه رسیدند که "بهترین توصیف ادعای 1 این است: یک EGM که دارای یک رابط بازیکن وابسته به هم و یک کنترل کننده بازی است که شامل بازی های ویژه و نمادهای قابل تنظیم است" (در [149]). آنها در ادامه دریافتند که "عملکرد کنترلر بازی را نمی توان از رابط بازیکن وابسته به هم در EGM جدا کرد" و نتیجه آن این بود که اختراع ادعا شده "یک EGM تغییر یافته است که شامل یک حالت مصنوعی است و نتیجه مفیدی معادل یک نحوه ساخت» (در [154]).

رویکرد از قضات ضد اشراف ممکن است به عنوان یک تحلیل "سهم اختراعی" در نظر گرفته شود. در ارزیابی اینکه آیا موضوعی واجد شرایط ثبت اختراع وجود دارد یا خیر، آنها ادعای تمام عناصر شناخته شده قبلی (یعنی سخت افزار EGM و عملکرد از قبل موجود) را حذف کردند، و اختراع ادعا شده را تنها با ارجاع به عناصری که در ظاهر مشخصات خوانده شده در پرتو دانش عمومی رایج، نسبتاً ادعا می شود که جدید هستند. در صورتی که این مشارکت صرفاً در موضوع منتفی باشد (در مورد ارسطوکرات صرفاً قواعد یک بازی است) در این صورت کل ادعا قابل قبول نیست.

برعکس ، قضات طرفدار اشرافیت رویکرد ممکن است به عنوان یک تحلیل "کل ادعا" در نظر گرفته شود. پس از اثبات اینکه این ادعا شرط آستانه پایین بودن برای یک اختراع (ادعای) را برآورده می کند، آنها توجه خود را نه به طور مجزا به قوانین بازی، بلکه به وابستگی متقابل بین قوانین بازی و سایر عناصر ادعا معطوف کردند. به طور قابل توجهی، قضات طرفدار اشراف برای اقامت در عناصر واجد شرایط حق ثبت اختراع (مثلاً در بهبود یا تغییر در سخت افزار) به نبوغ نیاز نداشتند. برعکس، آنها مشاهده کردند که «روش اجرای ایده در رایانه، و وضعیت ساختگی امور و نتیجه مفید، نیازی به ابداع یا مبتکرانه ندارد» و «نباع ممکن است فقط در ایده باشد. اما وقتی این ایده برای ایجاد حالتی مصنوعی از امور و نتیجه ای مفید به کار می رود، شیوه ای از ساخت وجود خواهد داشت.» (در [123]).

مرجع احکام دیوان عالی کشور

همانطور که قبلاً اشاره کردم، نتیجه بن بست 3:3 دادگاه عالی این است که حکم دادگاه کامل، که ارسطوکرات از آن درخواست تجدید نظر کرده است، از نظر فنی تأیید می شود. اما این بدان معنا نیست که دلایل اکثریت در آن قضاوت تایید می شوند. برعکس، قضات ضد اشراف صراحتاً آزمون دو مرحله ای اکثریت دادگاه کامل را که می پرسد آیا اختراع الف است یا خیر، رد کرد اختراع کامپیوتری و اگر چنین است، آیا می توان آن را به طور کلی توصیف کرد پیشرفت در فناوری کامپیوتر. آنها اظهار داشتند که این رویکرد "بی جهت تحلیل موضوع حیاتی را پیچیده می کند" و مشاهده کردند که "در مورد حاضر آشکار نیست که پرسیدن اینکه آیا اختراع مورد ادعا پیشرفتی در کامپیوتر تکنولوژی در مقابل بازی تکنولوژی، یا در واقع هر کدام است پیشرفت در فناوری اصلاً یا ضروری است یا مفید» (در [77]). این قضات طرفدار اشراف همچنین می توان فرض کرد که با اکثریت دادگاه کامل مخالف است، با توجه به اینکه آنها با استدلال متفاوت به نتیجه متفاوتی دست یافتند. علاوه بر این، و به طور صریح تر، آنها مشاهده کردند که «مسئله این که آیا یک ادعا، همانطور که به درستی مشخص شده است، موضوع مناسب یک حق اختراع است، نباید به گونه ای تجزیه شود که جدا از اصول کلی قابلیت ثبت اختراع، بررسی شود که آیا موضوع "کامپیوتری پیاده سازی شده" است (در [152]).

علاوه بر این، تحلیل «سهم مبتکرانه» قضات ضد اشراف اساساً با تحلیل «کل ادعای» قضات طرفدار اشراف ناسازگار است. واضح است که موارد زیادی وجود خواهد داشت که در آنها، مانند اینجا، این دو رویکرد نتایج متضادی را به همراه خواهند داشت. در چنین مواردی، برای یک دادگاه پایین‌تر یا تصمیم گیرنده دیگر غیرممکن است که از هر دوی آنها پیروی کند. و در حالی که نتیجه دادگاه کامل تایید شده است، واضح است که رویکرد اکثریت در آن پرونده مورد تایید دیوان عالی قرار گرفته است و نباید دنبال شود. بنابراین یک تصمیم گیرنده وقتی در چنین موقعیتی قرار می گیرد چه باید بکند؟ و مهمتر از همه، اداره ثبت اختراعات با توجه به اینکه به طور مرتب با چنین تصمیماتی مواجه است، چه باید بکند؟

تا آنجا که من توانستم متوجه شوم، توجه قضایی بسیار کمی به صلاحیت تصمیمات تقسیم شده دیوان عالی صورت گرفته است. که در ری وکیم [1999] HCA 27 دادگاه عالی با این سوال مواجه شد که آیا باید یک حکم قبلی را که در آن دادگاه، مانند اینجا، به طور مساوی از نظر نظرات تقسیم شده بود، و در نتیجه طبق بند 23 (2) (الف) sXNUMX از قانون تصمیم گیری شده بود، مجدداً بازگشایی شود یا خیر. قانون قوه قضائیه. در آن پرونده، Gummow و Hayne JJ اظهار داشتند که در حالی که تصمیم قبلی «نهایتاً درخواست تجدیدنظر را منتفی می‌کند و دادگاه‌های دیگر در استرالیا را موظف می‌کند که در مورد موضوعاتی که به آن‌ها رسیدگی می‌کند به نتیجه‌ای مشابه برسند، اما هیچ اصل یا سابقه‌ای در این دادگاه وجود ندارد. (در [100]). بنابراین موضوع بازگشایی یا تجدید نظر دادگاه در تصمیم قبلی خود مطرح نشد.

In نامزدهای هاروارد Pty Ltd در مقابل تیلر [2020] FCAFC 229 دادگاه کامل دادگاه فدرال استرالیا با این سوال مطرح شد که آیا باید دنبال شود.به طور جدی در نظر گرفته شده است دادگاه عالی در پرونده‌ای که در آن، اگرچه دادگاه در تصمیم نهایی درخواست تجدیدنظر به اکثریت 5:1 دست یافت، تنها سه قاضی از شش قاضی به نظر حاوی حکم مورد بحث پیوستند. به اتفاق آرا، دیوان کامل دریافت که مرجع دیوان عالی «اجباری به پیروی از دستورات جدی سه عضو از شش قاضی دادگاه نکرده است» زیرا «این به سادگی «اکثریت» نیست. دادگاه عالی» (در [55]).

بنابراین، احتمالاً دادگاه‌های بدوی و سایر تصمیم‌گیرندگان موظف به پیروی از دادگاه عالی هستند اشرافی فقط تا حدی که نظرات قضات مخالف و طرفدار اشراف معمولاً اصول مربوطه را ایجاد یا تأیید می کند. من به طور آزمایشی پیشنهاد می کنم که چنین اصول زیر را می توان شناسایی کرد:

1. اینکه یک شرط آستانه (کم) وجود دارد که یک اختراع (ادعا شده) در صورت مشخصات افشا شود.
2. که ادعاهای ارسطوکرات شرط آستانه را برآورده می کند، و این سوال که باید در مورد آن تصمیم گیری شود این بود که آیا آنچه که به این وسیله ادعا می شود اختراع است، روشی برای ساخت واجد شرایط ثبت اختراع بر اساس 18(1)(a) یا s 18(1A)(a) است. )
3. که آزمون دو مرحله‌ای پیشنهاد شده توسط اکثریت دادگاه کامل، رویکرد صحیحی برای ارزیابی واجد شرایط بودن حق اختراع یک اختراع اجرا شده در رایانه نیست. و
4. به ویژه اینکه اصول کلی ثبت اختراع از طریق مواردی مانند NRDC و بی شمار صرف نظر از اینکه می توان اختراع (ادعا شده) را "پیاده سازی شده توسط کامپیوتر" عنوان کرد یا خیر، اعمال می شود.

فراتر از این اصول، دو گروه از قضات در این مورد توافق دارند که کلید ارزیابی اینکه آیا یک ادعا به روشی برای ساخت واجد شرایط ثبت اختراع است یا خیر، توصیف مناسب اختراع ادعا شده است. اما در اینجا آنها به طرز ناامیدانه ای بر سر رویکرد صحیح تقسیم شده اند. بنابراین، ما فقط در مواردی که هر دو رویکرد نتیجه یکسانی داشته باشند، یا در مواردی که ادعا بسیار مشابه با آنچه در اشرافی که ما ممکن است خود را ملزم به "دستیابی به یک نتیجه مشابه" بدانیم. در غیر این صورت، ما اکنون خود را در موقعیتی قرار می‌دهیم که یک بار دیگر منتظر هستیم تا دادگاه‌ها قانون را روشن کنند و در نهایت، پرونده مناسب دیگری به دادگاه عالی راه یابد (امیدوارم که توسط تعداد عجیبی از قضات تشکیل شود). .

من این را یک شکست غم انگیز در آزمون «شیوه ساخت» در رابطه با اختراعات رایانه ای می دانم.

راه شکست

پس چگونه به اینجا رسیدیم؟ در حالی که احتمالاً روایت ساده ای وجود ندارد که همه درباره آن توافق داشته باشند، شاید بتوان چند مرحله کلیدی را در مسیر رسیدن به جایی که اکنون در آن قرار داریم، ترسیم کرد.

بیایید از IP استرالیا شروع کنیم، که تقریباً در سال 2008 رویه خود را در مورد اختراعات رایانه ای تغییر داد، احتمالاً با نیت کاملاً خوب برای جلوگیری از ثبت اختراع در مورد "فناوری های" مضحک مانند یک طرح به سختی کامپیوتری برای تجاری سازی اختراعات، اما رویکرد خود را در طول سال های بعد افزایش داده است تا جایی که استدلال‌های پیچیده‌تری برای رد برنامه‌های پیچیده‌تر فناوری رایانه به کار گرفته می‌شوند.. با افزایش تعداد اختلافات بین متقاضیان و اداره ثبت اختراعات بر سر صلاحیت ثبت اختراع اختراعات مختلف اجرا شده در رایانه، این امر اجتناب ناپذیر بود که برخی از پرونده ها در نهایت در دادگاه تجدید نظر بررسی شوند.

که ما را به دادگاه فدرال استرالیا می برد. از سال 2014، چهار مورد از رد اختراعات اجرا شده در رایانه توسط اداره ثبت اختراع وجود داشته است که راه خود را به یک شعبه کامل دادگاه رسانده و قانون را شکل داده است: Research Affiliates LLC در مقابل کمیسیونر اختراعات [2014] FCAFC 150, کمیسیونر اختراعات علیه RPL Central Pty Ltd [2015] FCAFC 177, کمیسیونر اختراعات علیه Rokt Pte Ltd [2020] FCAFC 86و کمیسیونر اختراعات علیه Aristocrat Technologies Australia Pty Ltd [2021] FCAFC 202. قابل ذکر است که در سه مورد از این چهار مورد (RPL Central, راکت و اشرافی) تصمیم اولیه اداره ثبت اختراع در مرحله اول لغو شد، قبل از تجدید نظر در دادگاه کامل. که در اشرافی سه قاضی در هیئت کامل دادگاه فدرال نیز از هم جدا شدند و قاضی نیکلاس به این نتیجه رسید که او پرونده را به قاضی اصلی بازگرداند تا تعیین کند که آیا ادعاهای اریستوکرات شامل پیشرفت های مرتبط در فناوری EGM است یا خیر. در مورد پنجم، Repipe Pty Ltd در مقابل کمیسیونر اختراعات [2021] FCAFC 223، دارنده اختراع از اجازه تجدیدنظر به دادگاه کامل محروم شد.

یک مورد دیگر، Encompass Corporation Pty Ltd v InfoTrack Pty Ltd [2019] FCAFC 161، شامل دو اختراع نوآوری بود که در سال 2014 بررسی و تأیید شده بودند، اما دادگاه کامل آنها را به دلیل نداشتن موضوع واجد شرایط ثبت اختراع نامعتبر تشخیص داد. در اینجا تصمیمات اداره ثبت اختراع مبنی بر اینکه ادعاهای Encompass قابل اختراع است، توسط خوانده، InfoTrack، به عنوان دفاعی در رسیدگی به تخلفات مورد اعتراض قرار گرفت. در یک تصویر واضح از تغییر وضعیت قانون در رابطه با اختراعات رایانه ای، کمیسر ثبت اختراعات مداخله کرد. پوشش، در حمایت از InfoTrack، با این استدلال که همان ادعاهایی که دفتر قبلاً تأیید کرده بود، در واقع واجد شرایط ثبت اختراع نبودند. وجود داشت، در این، پژواک از RPL Central موردی که در آن ادعاهایی که در ابتدا در سال 2009 بررسی و تأیید شده بودند، متعاقباً در سال 2011 پس از طرح این دلیل، فاقد شرایط ثبت اختراع بودند، سوا اسپونته، توسط یک افسر دادرسی اداره ثبت اختراع در جریان اعتراضی که صرفاً به دلیل عدم تازگی (که موفقیت آمیز نبود).

در طول این تغییرات در رویه اداره ثبت اختراعات، و پرونده هایی که بین قاضی مجرد و دادگاه کامل دادگاه فدرال رخ داد، دادگاه عالی عقب نشست و از بررسی آن خودداری کرد.  RPL Central, راکت و تکرار کنید در نهایت، همه درخواست کردند، و از آنها رد شد، مرخصی ویژه برای استیناف، در نهایت در دادگاه عالی به درخواست ارسطوکرات برای مرخصی ویژه اجازه داد. با این حال، پس از انجام این کار، دادگاه کاملاً در شفاف سازی قانون شکست خورده است، و مسلماً ما را بدتر از قبل کرده است.

با توجه به اینکه هر یک از ردهای واجد شرایط بودن که تا به امروز در دادگاه تجدید نظر گرفته شده است در نهایت تایید شده است - اگرچه نه همیشه به همان دلایلی که در تصمیمات اداره ثبت اختراع اصلی ذکر شده است - IP استرالیا ممکن است خود را در همه این موارد محق بداند. اما نباید. همانطور که در بالا مشاهده شد، در هر یک از RPL Central و راکت از هر چهار داور باتجربه، یک نفر مخالف بود، در حالی که در پوشش کمیسر اختراعات خود را در موقعیت غیرعادی مداخله قرار داد تا علیه تصمیمات قبلی خود استدلال کند! بدتر از همه، در اشرافی فقط دو قاضی دادگاه فدرال تصمیم گرفتند که ادعاهای مورد بحث به وضوح غیرقابل ثبت اختراع هستند - با استفاده از استدلالی که اکنون توسط دیوان عالی تایید نشده است - در حالی که قاضی در مرحله اول ادعاها را به وضوح قابل ثبت تشخیص داد، و قاضی سوم در دادگاه کامل باید این ادعاها را اعلام می کرد. اشراف شانس دوم با قاضی اولیه. با تقسیم تصمیم در دادگاه عالی، این بدان معناست که از 10 قاضی که پرونده را بررسی کرده اند، پنج قاضی علیه اریستوکرات یافتند، در حالی که چهار نفر موافق بودند و یک قاضی شرط های خود را پوشش داد.

هر کسی - از جمله قدرت‌هایی که در IP استرالیا هستند - که معتقد است وضعیت فعلی قانون هر مبنایی را برای یک سیستم ثبت اختراع پایدار فراهم می‌کند که متقاضیان و عموم مردم می‌توانند برای تولید نتایج قابل پیش‌بینی که می‌تواند برای اطلاع‌رسانی تجاری استفاده شود، بر آن تکیه کنند. تصمیم گیری سنگ هایی در ابعاد صنعتی در سر دارد. جای تعجب نیست که متقاضیان درخواست جلسات دادرسی برای به چالش کشیدن تصمیمات امتحانی در تعداد بی سابقه ای تاریخی دارند و با شکست دیوان عالی در اشرافی من انتظار دارم این الگو ادامه داشته باشد.

"شیوه تولید" نوآوری مبتنی بر نرم افزار شکست خورده است

واضح است که قضات دادگاه های فدرال و عالی استرالیا در مورد رویکرد صحیح برای ارزیابی صلاحیت ادعاهای ثبت اختراع مربوط به اختراعات رایانه ای به شدت اختلاف نظر دارند. همانطور که گفتم، تا آنجا پیش می‌روم که پیشنهاد می‌کنم آزمون «نحوه ساخت» که قانونگذار در قانون 1990 به عنوان رویکردی «مطمئن با آینده» برای ارزیابی قابلیت ثبت اختراع فناوری‌های پیش‌بینی‌نشده حفظ کرده است، در رابطه با ما شکست خورده است. نوآوری های مبتنی بر نرم افزار مشکل اساسی، همانطور که من می بینم، این است که دادگاه ها ثابت کرده اند که نمی توانند به یک موضع ثابت برسند که آیا، و در چه شرایطی، تحقق یک ایده نوآورانه در نرم افزار برای منتج به یک اختراع واجد شرایط ثبت اختراع «کافی» است. با توجه به اینکه یک ایده به خودی خود هرگز به عنوان «شیوه ساخت» قابل ثبت در نظر گرفته نشده است.

زیربنای این مشکل این واقعیت است که هیچ کس - از جمله تصمیم گیرندگان IP استرالیا که ظاهراً ما را در مسیر فعلی در حدود سال 2008 قرار دادند - تا به حال هیچ مبنای سیاستی روشنی را برای ترسیم خط جدایی بین اختراعات قابل انحصار و غیرقابل ثبت اختراعات رایانه ای بیان نکرده است. با تصمیمات اولیه اداره ثبت اختراع که از سال 2010 صادر شد، به نظر می رسید که اهداف به طور سنتی ایده ها و طرح هایی غیرقابل ثبت اختراع هستند که برای استفاده معمول از رایانه ها برای ضبط و نمایش اطلاعات یا برای خودکارسازی محاسبات دستی بی اهمیت، «آرایش یافته» شده بودند. با این حال، از آن زمان به بعد، اختراعات پیچیده‌ای که در رایانه اجرا می‌شوند و در بسیاری از موارد، توسط دادگاه‌ها به عنوان بدیع، مبتکرانه، مفید و از نظر تجاری ارزشمند شناخته شده‌اند، با این وجود به‌عنوان موضوعی غیرقابل قبول رد شده‌اند. با توجه به اینکه متقاضیان به وضوح منابع قابل توجهی را در توسعه و تجاری سازی این نوآوری ها سرمایه گذاری می کنند - و همچنین در پیگیری حقوق ثبت اختراع از طریق اداره ثبت اختراع و دادگاه ها - ممکن است به طور منطقی بپرسیم: چرا این سرمایه گذاری ها از حمایت هایی که به طور معمول در زمینه های دیگر در دسترس هستند محروم می شوند. از تکنولوژی؟

حداقل، مبتکرانی که به شدت به نرم افزار برای اجرای اختراعات خود در تمام زمینه های تجارت و فناوری تکیه می کنند، باید حق اطمینان در مورد آنچه که از طریق سیستم ثبت اختراع قابل محافظت است یا نیست، داشته باشند. اما زمانی که قضات باتجربه می‌توانند به نتایج متفاوتی در مورد موضوع مشابه برسند، و این امر پس از یک دهه توسعه قضایی همچنان رخ می‌دهد، هر درجه معقولی از اطمینان در حال حاضر یک رویا است.

نتیجه - زمان تنظیم مجدد است؟

من معتقدم که زمان آن فرا رسیده است که برای التیام زخمی که قانون مربوط به حق ثبت اختراعات رایانه ای در استرالیا تبدیل شده است، اقدام کنیم. IP استرالیا دارد اظهار داشت که "به دقت تصمیم [دیوان عالی] را بررسی خواهد کرد و پیامدهای آن را در نظر خواهد گرفت."  اما مدت زیادی است که IP استرالیا وکیل خود را در مورد این موضوع حفظ کرده است، و به طور یکجانبه روش معاینه را توسعه می دهد که ما را به جایی که امروز می یابیم - یک تصمیم تقسیم 3:3 دادگاه عالی که ما را به آن نزدیک نمی کند. ثبات یا قطعیت در قانون. حالا چیکار کنیم؟ یک دهه دیگر صبر کنید تا پرونده مناسب دیگری راه بیفتد و دادگاه عالی به آن مرخصی ویژه اعطا کند؟ بدون هیچ تضمینی که، حتی در آن زمان، ما به وضوح بیشتری خواهیم داشت؟ امیدوارم اینطور نباشه!

به عنوان اولین گام، من از IP استرالیا می خواهم تا در مورد پیامدهای تصمیم دادگاه عالی در مورد اشرافی, همانطور که دادگاه این کار را صادر کرد بی شمار تصمیم در مورد حق ثبت اختراع توالی های ژن ایزوله در سال 2015. مطمئناً نمی‌توان از نظر ذینفعان - هم «طرفدار» و هم «علیه» ثبت اختراعات رایانه‌ای استفاده کرد تا ببینیم آیا می‌توان برخی از اصول را از دو رأی دیوان عالی که ممکن است همه طرف‌های ذی‌نفع ممکن است درباره آن توافق کنند، استخراج کرد. حداقل، یک روش امتحانی که از طریق یک فرآیند مشاوره بهبود یافته است، ممکن است بیشتر مورد پذیرش، درک بهتر و کمتر مورد اعتراض متقاضیان قرار گیرد.

با این حال، من شک دارم که این کافی باشد. به ناچار مواردی وجود خواهد داشت که در آن متقاضیانی که با تصمیمات اداره ثبت اختراعات موافق نیستند به دادگاه فدرال شکایت خواهند کرد، که بعید است در آینده به وضوح بیشتری نسبت به امروز دست یابد، به ویژه با توجه به وضعیت نامشخص مرجع دادگاه عالی. در مورد موضوع علاوه بر این، کاملاً واضح نیست که قانون فعلی - هر چه که باشد - با هر سیاست اصولی در مورد نوآوری دیجیتال در استرالیا همسو باشد. بنابراین پیشنهاد می‌کنم که زمان بررسی گسترده‌تر حفاظت IP برای نوآوری‌های کامپیوتری در استرالیا مناسب است. ما باید در نظر بگیریم که تحت معاهدات بین المللی مانند TRIPS موظف به ارائه چه حمایت هایی هستیم. ما باید به مزایا – و هزینه‌های – ارائه حفاظت از پتنت برای نوآوری‌های مبتنی بر نرم‌افزار در تمام صنایع، از جمله صنایعی مانند تجارت و امور مالی (مانند «فین‌تک»)، که به‌طور فزاینده‌ای برای اقتصاد ما اهمیت دارند، اما به‌طور سنتی چنین نبوده‌اند، نگاه کنیم. به عنوان زمینه های تلاش "واجد شرایط ثبت اختراع" در نظر گرفته شده است.

مهمتر از همه، من معتقدم که باید یک قدم به عقب برداریم و در مورد اختراعات کامپیوتری که به میان می آید، از سیستم ثبت اختراع چه می خواهیم. شکی نیست که شرکت هایی مانند Research Affiliates، RPL Central، Encompass، Rokt، Repipe و Aristocrat مبالغ قابل توجهی را برای تبدیل ایده های نوآورانه به محصولات و خدمات ارزشمند سرمایه گذاری می کنند، در حالی که از حقوق ثبت اختراع محروم می شوند که به طور موثر از این سرمایه گذاری ها در برابر رقبای کپی محافظت می کند. این ممکن است برای مصرف کنندگان خوب باشد، اگر منجر به رقابت بیشتر و قیمت های پایین تر شود. از سوی دیگر، اگر در نهایت منجر به توسعه و تجاری سازی موفقیت آمیز نوآوری های کمتری توسط طیف متنوع تری از شرکت ها شود، ممکن است بد باشد – زیرا می دانیم که، به خصوص در فضای نرم افزاری، تعداد کمی از غول های فناوری چند ملیتی وجود دارند که اگر فرصتی ببینند، می‌توانند هر کسب‌وکار کوچک‌تری را که ایده خوبی ارائه می‌کند، توسعه دهند، به بازار عرضه کنند و به بیرون توزیع کنند. 

اما این تعادل، بین رقابت و انگیزه ثبت اختراع، دقیقاً همان تعادلی است که در همه زمینه‌های فناوری قابل ثبت وجود دارد. باید بپرسیم که آیا در مورد اختراعات کامپیوتری، تعادل درستی داریم و اگر نه، پس باید در مورد آن چه کار کنیم؟ ممکن است این امر مستلزم آن باشد که پارلمان با راه حل قانونی وارد عمل شود، زیرا همانطور که در بالا مشاهده کردم، به نظر نمی رسد که «شیوه تولید» در اینجا برای ما کارساز باشد.

• محتوای مبتنی بر SEO و توزیع روابط عمومی. امروز تقویت شوید.
• پلاتوبلاک چین. Web3 Metaverse Intelligence. دانش تقویت شده دسترسی به اینجا.
• منبع: https://api.follow.it/track-rss-story-click/v3/FopFFlxXm-qbN7h6L202vFe5jCclomp-