برنامه پایداری که همیشه در حال گسترش است، از نظر دامنه چشمگیر بوده اما در تأثیرات واقعی محدود است. تا به امروز، این دستور کار شامل مجموعه ای از ابتکارات سیاستی مجزا، عمدتاً از بالا به پایین (تغییر آب و هوا، جنگل زدایی، حاکمیت شرکتی و مدیریت ریسک مالی) بوده است، که هر کدام حوزه خاص خود را دارند نه راه حل های دقیق ادغام شده و ساده تر که می تواند برای تعداد بیشتری از مردم جذابیت دارد.
روایت پایداری فعلی (به من مراجعه کنید ستون دسامبر) و ائتلافی که از آن حمایت می کند پتانسیل محدودی برای گسترش نفوذ خود دارد. در واقع، مقاومت در برابر پیشنهادهای موجود، مانند ابتکار عمل دولت بایدن، به سمت بهبودی بسازید، همچنان تشدید می‌شود و حامیان آن در انتقال منافع اجتماعی آن کار ضعیفی انجام داده‌اند. اگر مخالفان کنترل گازهای گلخانه ای و سایر سیاست های پایداری در انتخابات سال 2022 و پس از آن برنده شوند، آنها به دنبال برچیدن ابتکارات فدرال، ایالتی و محلی خواهند بود. ما باید حرف آنها را قبول کنیم.
جامعه جهانی پایداری باید خود را برای عصری از چالش‌های محیطی، اجتماعی و سیاسی بزرگتر تغییر دهد.
چه چیز باید انجام شود؟ جامعه جهانی پایداری باید خود را برای عصری از چالش‌های محیطی، اجتماعی و سیاسی بزرگتر تغییر دهد. چهار استراتژی اصلی باید اتخاذ شود که می تواند در یک برنامه اقدام واحد و یکپارچه جمع شود. این شامل:
مخاطبان مصرف کنندگان و رای دهندگان هستند نه سیاست گذاران و رسانه ها. پیام ها مربوط به شخصی و کیفیت زندگی است، نه فرآیند و علم. اسناد تحقیق افکار عمومی آگاهی روزافزون از تغییرات آب و هوا و سایر خطرات. این آگاهی رفتار مصرف کننده یا رأی دهی را به میزان معناداری تغییر نداده است. این به این دلیل است که تغییرات آب و هوایی به طور فزاینده ای یک بحث در مورد حقایق است.
کاترین هیهو، که اخیراً به عنوان دانشمند ارشد سازمان حفاظت از طبیعت منصوب شده است، می‌نویسد: «در مطالعه‌ای بر روی 56 کشور، محققان دریافتند که نظرات مردم در مورد تغییرات آب و هوایی نه با آموزش و دانش، بلکه بیشتر با ارزش‌ها، ایدئولوژی‌ها و جهان مرتبط است. دیدگاه ها و جهت گیری های سیاسی». تا حد زیادی، طرفداران پایداری ائتلافی از همفکران در سراسر دانشگاه، جامعه تجاری، سازمان های دولتی و غیردولتی را نشان می دهند. شعار آنها "دنبال کردن علم" است و میدان بازی آنها فرآیندهای سیاست داخلی و بین المللی است که تعداد کمی از مردم آن را درک می کنند یا در آن شرکت می کنند.
ائتلاف سیاسی بزرگتر با محوریت احیای و امنیت در دسترس است. در یک ماه گذشته، اتحادیه کارگران معدن زغال سنگ در ویرجینیای غربی حمایت خود را از پیشنهادات Build Back Better اعلام کرد. انگیزه آنها دو چیز بود: این قانون مزایای اقتصادی و پزشکی را به معدنچیانی که از بیماری ریه سیاه (مرتبط با قرار گرفتن در معرض طولانی مدت شغلی ناشی از کار در معادن زغال سنگ) رنج می برند، گسترش می دهد و بودجه ای را برای انطباق اقتصاد ایالت با فناوری های جدید انرژی فراهم می کند.
در سال گذشته، آمریکا در مجموع 11,400 کارگر در صنعت معدن زغال سنگ داشت. معدنچیان ویرجینیای غربی به دنبال تضمین آینده اقتصادی پس از زغال سنگ برای خود، خانواده و جوامع خود هستند و تمایل بیشتری به شنیدن و حمایت از رهبران سیاسی و پیشنهادهایی دارند که می توانند کیفیت زندگی را بر اساس فرصت های جدید برای امنیت اقتصادی فراهم کنند.
فرصت‌های مشابهی برای گسترش حمایت از پایداری از طریق تقویت امنیت ملی و داخلی، موضوعی که مستقیماً مورد توجه مقامات امنیتی فعلی و گذشته نظامی و غیرنظامی است، وجود دارد. جوامع ایمانی از طریق ارزش‌های مرتبط با «مدیریت زمین»، صدای رو به رشدی را در جوامع انجیلی و سایر جوامع مذهبی نشان می‌دهند. و بسیاری از انجمن های مدنی به طور فزاینده ای توجه خود را به تأثیرات محلی تغییرات آب و هوا و احیای اقتصادی معطوف می کنند.
این فرصت‌ها و دیگر فرصت‌های ائتلاف‌سازی را می‌توان برای به حداکثر رساندن صدای و نفوذ شهروندانی که قبلاً به بحث پایداری ملی و بین‌المللی ارتباط نداشتند، توسعه داد. آنها مزیت بیشتری از داشتن شبکه های مردمی فعال دارند که می توانند مستقیماً با مقامات محلی، ایالتی و فدرال صحبت کنند.
تعهد به عدالت و برابری اجتماعی باید به بخش اصلی وعده پایداری به جامعه تبدیل شود. در حال حاضر، زنان، رنگین پوستان و سایر اقلیت ها به طور قابل توجهی در رده های اجرایی کسب و کار، سازمان های دولتی، سازمان های غیردولتی و سایر نهادهایی که خود را به عنوان حامیان پایداری معرفی می کنند، کمتر حضور دارند. این محرومیت اجتماعی منجر به تحقیقاتی شده است که عمدتاً خطرات آلودگی ناشی از جوامع سفیدپوست را به جای مناطق مسکونی اقلیت های پرخطر ارزیابی می کند. امکان ادامه مجوز صنایع و تاسیسات آلاینده در محله های کم درآمد را فراهم می کند. و تداوم بی عدالتی های زیست محیطی و اجتماعی و نتایج آموزشی پایین تر و افزایش مرگ و میر ناشی از آن را تحمل می کند.
با توجه به دگرگونی‌های اجتماعی و جمعیتی در حال انجام در جوامع غربی، جامعه پایداری نه تنها در معرض خطر استمرار این جهت‌گیری نادرست اولویت‌های عمومی است، بلکه به حاشیه راندن خود از صداهای اجتماعی که خواستار اقدامات تهاجمی‌تر برای اصلاح بی‌عدالتی‌های گذشته و حال هستند، در خطر است.
سرمایه گذاری های بخش خصوصی کلید تحولات اقتصادی برای آینده ای پایدارتر است. سرمایه گذاری های بخش عمومی در حال انجام در چین، اتحادیه اروپا و ایالات متحده برای احیای زیرساخت های اصلی انرژی و حمل و نقل چشمگیر است، اما در مقیاسی که بخش خصوصی در نهایت برای رقابتی ماندن و ماندگاری در بازارهای متغیر تخصیص خواهد داد، کمرنگ است. تصمیم‌گیری تجاری همچنین می‌تواند با سرعت بیشتری نسبت به پروژه‌های دولتی با بودجه‌بندی پیچیده‌تر و خصمانه‌تر، مجوزها و فرآیندهای تعیین اولویت حرکت کند.
جامعه پایداری همچنین باید با این واقعیت روبرو شود که تلاش چند نسلی مورد نیاز برای کاهش و انطباق با تغییرات آب و هوایی احتمالاً شهرت و نقش بسیاری از شرکت‌های موجود را تغییر می‌دهد. به عنوان مثال، اگر پیشرفتی در عرضه هیدروژن سبز در مقیاس بازار حاصل شود، محتمل ترین ارائه دهندگان همان شرکت های سوخت فسیلی خواهند بود که انتشار گازهای گلخانه ای در حال حاضر اثرات آب و هوایی را بدتر می کند. اگر چنین سناریویی آشکار شود، حامیان آب و هوا باید از فرصتی برای مشارکت با شرکت‌هایی که مجموعه‌ای از راه‌حل‌های جدید را ارائه می‌کنند، حتی در حالی که به دنبال کنترل‌های گسترده‌تر روی گازهای گلخانه‌ای هستند، استقبال کنند.
چه در خطر است؟ در طول دهه‌های 1960 و 1970، جنبش‌های زیست‌محیطی آمریکا و اروپا یک ائتلاف سیاسی گسترده ایجاد کردند که برای چندین دهه از نفوذ پایدار و حمایت عمومی برخوردار بود که از طریق اقدامات قانونی، الزامات نظارتی و احکام عمدتاً حمایتی دادگاه آشکار شد. در داخل ایالات متحده، جنبش پایداری زیست‌محیطی در سال‌های اخیر شاهد کاهش نفوذ سیاسی آن در کنگره‌ای که از نظر سیاسی دچار اختلاف شده و از طریق تصمیم‌های قضایی نامطلوب‌تر است، بوده است. این نتیجه منجر به اتکای بیشتر بر اقدامات اداری و سیاست‌های حمایتی دولت بایدن (و قبلاً اوباما) شده است، تحولی که ذاتاً آسیب‌پذیر است و اقدامات خصمانه ریاست‌جمهوری ترامپ شاهد آن است.
یک خطر شوم تر و به سرعت در حال نزدیک شدن در پرونده ویرجینیای غربی در مقابل EPA است که در جلسه امسال دادگاه عالی ایالات متحده بررسی و تصمیم گیری خواهد شد. در حالی که در ابتدا بر طرح انرژی پاک اوباما برای محدود کردن انتشار گازهای گلخانه ای از تاسیسات متمرکز بود، مسائل پیش روی دادگاه به طور بالقوه می تواند به اختیارات هر آژانسی برای صدور مقررات در غیاب دستورالعمل های خاص از جانب کنگره گسترش یابد. سوابق قضایی کنونی بر این باور استوار است که در غیاب رهنمودهای قانونی، دادگاه ها باید تصمیمات قوه مجریه را رعایت کنند. وارونه کردن این سابقه در دادگاه عالی، بنای بسیاری از قوانین محیطی و نظارتی چهار دهه گذشته و اژدر عناصر اصلی دستور کار پایداری، از جمله تغییرات آب و هوا را برانداز خواهد کرد.
حتی اگر این سناریوی وحشتناک رخ ندهد، تلاش‌ها برای اجرای مجموعه فعلی پیشنهادات پایداری با یک صعود دشوارتر مواجه است. پیشبرد پایداری به طرز فکری شبیه به راه انداختن جنگ سرد یا گسترش حقوق مدنی نیاز دارد. اینها چالش‌های چند نسلی را نشان می‌دهند که نیازمند تمرکز بی‌پایان، تعهد، تامین مالی و حمایت گسترده مبتنی بر ائتلاف هستند.
همراه با توانایی ایجاد تعهدات عمل‌گرایانه در میان انبوهی از موضوعاتی که برای جلب توجه رقابت می‌کنند، موفقیت مستلزم یک بنیاد گسترده‌تر از حمایت مردمی از همه گروه‌های سنی همراه با رهبری متنوع‌تر و فراگیرتر است که نماینده جامعه در کل است. چیزی کمتر از آینده این سیاره در خطر نیست.
منبع: https://www.greenbiz.com/article/repurposing-sustainability-greater-relevance-and-impact
