Crypto Staking: de dividenden van blockchain

Het is inmiddels duidelijk dat de digitale activaruimte en het gevarieerde ecosysteem van tokens een blijvertje zijn. Afgezien van de aanhoudende onzekerheden in de regelgeving, het constante verbod op cryptocurrency in verschillende geografische regio's en de onophoudelijke FUD draaiend rond de disruptieve technologie van crypto, hebben enkele van de meest besproken onderwerpen in de ruimte betrekking op het energieverbruik en de rekenkracht van blockchain.

Blockchain, gedefinieerd als een digitale grootboektechnologie, staat vooral bekend om zijn toepassing op cryptocurrencies en vormt de basislaag van deze relatief nieuwe, opwindende financiële infrastructuur.

Geïntroduceerd in 2008 om te dienen als een openbaar grootboek voor Bitcoin, heeft blockchain geleid tot honderden waarderijke, diverse en unieke crypto-activa, en heeft het bovendien een pioniersrol gespeeld in een opkomend ecosysteem van toepassingen op verschillende gebieden, waaronder supply chains, Defi, NFT's, patenten, slimme contracten en ketenbeheer.

Het Agentschap van de Europese Unie voor netwerk- en informatiebeveiliging definieert blockchain als:

… een grootboek bestaande uit alle transacties die plaatsvinden via een peer-to-peer netwerk. Het is een gegevensstructuur die bestaat uit gekoppelde gegevensblokken … Deze gedecentraliseerde technologie stelt de deelnemers van een peer-to-peer-netwerk in staat om transacties uit te voeren zonder de noodzaak van een vertrouwde centrale autoriteit en tegelijkertijd te vertrouwen op cryptografie om de integriteit van transacties. – ENISA (2019) 

In tegenstelling tot traditionele grootboeksystemen die al eeuwenlang door banken en overheden worden gebruikt, die ontoegankelijk en gecentraliseerd zijn, zijn blockchain-grootboeken gedecentraliseerd en transparant. In feite is er geen centrale autoriteit die optreedt als de exclusieve beheerder van het grootboek en de belangrijkste verantwoordelijkheden van dat grootboek zijn opslag, updates en verificatie van transacties.

Blockchain bewaart, deelt en synchroniseert gegevens als 'ketens van blokken' met behulp van cryptografische technieken. Blokken vertegenwoordigen een reeks geregistreerde transacties en elk nieuw transactieblok is gekoppeld aan het vorige, waardoor een steeds groter wordende 'blok'-keten ontstaat. De creatie van elk blok moet worden goedgekeurd door alle netwerkdeelnemers en dit proces kan worden bereikt via een 'consensusmechanisme' dat de regels vastlegt voor transactieverificatie en -validatie.

Een van de meest voorkomende benaderingen is 'mining', waarbij gebruik wordt gemaakt van het Proof-of-Work (PoW)-mechanisme. Met PoW, om een ​​blok transacties aan een blockchain toe te voegen, strijden netwerkdeelnemers om een ​​oplossing te vinden voor een complex wiskundig probleem op basis van cryptografische algoritmen, en deze netwerkdeelnemers worden gewoonlijk 'miners' genoemd. Wanneer een miner de oplossing voor het probleem vindt, en na validatie door andere deelnemers, wordt het transactieblok toegevoegd aan de blockchain.

Terwijl Proof-of-Work Bitcoin toestaat, Ethereum en andere crypto-activa om transacties peer-to-peer op een veilige en ongeintermedieerde manier te verwerken, vereist PoW op schaal enorme hoeveelheden rekenkracht die alleen maar toeneemt naarmate meer mijnwerkers zich bij het netwerk aansluiten. Maar aan de andere kant bestaat er een misschien duurzamere oplossing, en deze oplossing is Staking.

Wat is staken?

Staking kan worden gezien als een minder hulpbronnenintensief alternatief voor mijnbouw. Het mechanisme omvat het aanhouden van geld in een cryptocurrency-portemonnee om de beveiliging en werking van een blockchain-netwerk te ondersteunen. In wezen is staken het proces van het vergrendelen van crypto-activa om beloningen te ontvangen, die sommigen vergelijken met blockchain-dividenden. Om echter beter te begrijpen wat staken is, is een korte analyse van het Proof-of-Stake-mechanisme vereist.

Dit komt omdat Proof-of-Stake een consensusmechanisme implementeert dat volledig verschilt van dat van Proof-of-Work, en waardoor blockchains op een meer energie-efficiënte manier kunnen werken met behoud van een aanzienlijk niveau van decentralisatie.

Bewijs van Stake

Hoewel Proof-of-Work in het verleden een robuust en efficiënt mechanisme is gebleken om consensus op een gedecentraliseerde manier te vergemakkelijken, is de hoeveelheid rekenkracht die nodig is om het correct te laten functioneren een groeiende zorg geworden in de hele ruimte.

In feite hebben de complexe puzzels die miners proberen op te lossen geen ander doel dan ervoor te zorgen dat het netwerk veilig blijft, en hoewel je zou kunnen stellen dat het buitensporige gebruik van middelen door PoW gerechtvaardigd is, komt dit niet overeen met het meest optimale verwerkingsmechanisme.

Proof-of-Stake (PoS), aan de andere kant, is gemaakt als alternatief voor Proof-of-Work en is ontworpen om enkele van de problemen die inherent zijn aan PoW op te lossen. Het idee met PoS is dat netwerkdeelnemers hun crypto-activa kunnen vergrendelen in een stakingsprotocol dat, op bepaalde momenten, aan een van hen het recht toewijst om het volgende transactieblok te valideren, wat resulteert in een beloning hiervoor.

In PoS is de kans om geselecteerd te worden om bloktransacties te valideren evenredig aan het aantal tokens dat een deelnemer bezit. Wat bepaalt welke deelnemers een transactieblokkering creëren, is dus niet gebaseerd op hun vermogen om algoritmische puzzels op te lossen, zoals in Proof-of-Work, maar op de hoeveelheid uitzettende activa die ze bezitten.

Proof of Stake is aantoonbaar een meer geavanceerde en schaalbare blockchain-oplossing vanwege het feit dat, in tegenstelling tot Proof-of-Work dat buitensporige energie gebruikt om hash-uitdagingen op te lossen, een Proof-of-Stake-mijnwerker zich beperkt tot het minen van een percentage van transacties dat weerspiegelt hun eigendomsbelang.

In theorie betekent dit dat een miner die bijvoorbeeld 5% van de beschikbare crypto-activa bezit, slechts 5% van de transactieblokken kan minen, wat de behoefte aan grote hoeveelheden rekenkracht om transacties te valideren aanzienlijk vermindert en het netwerk inherent efficiënter maakt.

De schaalbaarheidspropositie van PoS is een van de belangrijkste redenen waarom Ethereum in de (hopelijk) niet zo verre toekomst zal migreren van Proof of Work naar Proof-of-Stake ETH 2.0.

Gedelegeerd bewijs van inzet (DPoS)

Delegated Proof of Stake (DPoS) is een alternatieve versie van PoS waarmee netwerkdeelnemers hun tokensaldi als stemmen kunnen vastleggen, waarbij de stemkracht evenredig is aan het aantal tokens dat ze in hun bezit hebben. Deze stemmen worden vervolgens gebruikt om een ​​aantal afgevaardigden te kiezen die de blockchain namens hun kiezers beheren, wat zorgt voor consensus en veiligheid.

Doorgaans worden stakingsbeloningen uitgedeeld aan deze gekozen afgevaardigden, die vervolgens een deel van de beloningen aan hun kiezers verdelen, op een manier die aansluit bij hun individuele bijdragen.

Kortom, DPoS zorgt ervoor dat consensus kan worden bereikt met een lager aantal validerende knooppunten en als zodanig heeft het de neiging om de netwerkprestaties en verwerkingsefficiëntie te verbeteren.

Hoe uitzetten werkt

Zoals eerder vermeld, vertrouwt Proof-of-Work op miners om transactieblokken te valideren en toe te voegen aan de blockchain. Proof-of-Stake-ketens daarentegen valideren en produceren nieuwe blokken via het uitzetproces. Staking is een overkoepelende term die wordt gebruikt om het verpanden van crypto-activa aan een cryptocurrency-protocol aan te duiden om in ruil daarvoor beloningen te verdienen.

Bovendien, wanneer gebruikers hun activa in een protocol steken, dragen ze inherent bij aan het behoud van de beveiliging van het protocol en ontvangen ze daarvoor beloningen in de vorm van native tokens.

Bijgevolg, hoe hoger het bedrag van de toegezegde activa, hoe hoger de ontvangen beloningen. Deze inzetbeloningen worden allemaal on-chain gedistribueerd, wat betekent dat het proces van het verdienen van deze beloningen volledig automatisch is en niet wordt bemiddeld door escrow van derden.

Dit uitzet-beloningsmechanisme vormt, eerlijk gezegd, een briljante waardepropositie voor veel liefhebbers van digitale activa, omdat het consistente activasamenstelling mogelijk maakt en de ultieme ondernemersdroom van 'verdienen terwijl u slaapt' tot leven brengt!

Hoe worden beloningen gegenereerd?

Proof-of-stake activa zoals: solarium, Cardano, Tezos en polkadot alle stellen gebruikers in staat om hun activa in te zetten volgens hun respectieve protocollen en beloningen te verdienen via uitzetten, zoals weergegeven in de afbeelding hierboven. Er zijn met name twee soorten beloningen die worden uitgedeeld:

• Beloningen inzetten (inflatoire beloningen)
• Transactiekosten

Voor het uitzetten van beloningen zetten gebruikers hun crypto-activa in met een Proof-of-Stake-knooppunt om een ​​transactieblok te valideren. Als het knooppunt dat een gebruiker heeft gedelegeerd om met succes blokkeringen te ondertekenen of te bevestigen, ontvangt de gebruiker stakingsbeloningen, waardoor zijn totale vermogen van crypto-activa wordt verhoogd. In het geval dat het knooppunt niet reageert of kwaadaardig is, kan een deel van de activa van het knooppunt, en dus de activa van de gebruiker, aanzienlijk worden verminderd of volledig worden vernietigd.

Stakingsbeloningen zijn dus gunstig voor zowel individuele stakers als protocolknooppunten, omdat ze enerzijds gebruikers stimuleren om hun activa te vergrendelen in ruil voor een soort native token-beloning en anderzijds de algehele beveiliging van het protocol verbeteren zelf. Wanneer stakers worden geselecteerd voor blokvalidatie en vers geslagen native activabeloningen ontvangen, worden deze beloningen inflatoire beloningen genoemd.

Dit betekent in wezen dat elke keer dat een blok wordt gevalideerd, nieuwe tokens van die valuta worden geslagen en gedistribueerd als inzetbeloningen, vandaar de term inflatoir.

Met betrekking tot transactiekosten, brengt elke transactie een kleine vergoeding met zich mee, waardoor het voor het knooppunt gemakkelijker wordt om prioriteit te geven aan de selectie van transacties die in het blok moeten worden ingevoerd. De set geaccumuleerde vergoedingen van de onderliggende transacties gaat ook naar het knooppunt.

Transacties vormen de basislaag van blockchain en cryptocurrency, en ze spelen verschillende rollen, afhankelijk van de specifieke architectuur van het protocol. Transacties kunnen bijvoorbeeld variëren van tokenoverdrachten tot slimme contractuitvoering en, ondanks de ongelijkheid in transactietypes, is de rode draad dat deze transacties altijd worden geordend en worden samengevoegd tot een nieuw blok, zodat alle knooppunten in een netwerk het eens kunnen worden over de gehele staat van de blockchain.

Hoe deel te nemen aan uitzetten?

Staking vertegenwoordigt een redelijk fatsoenlijke investeringstool voor iedereen wiens activa gewoon inactief zijn in een crypto-portemonnee en geen passief inkomen genereren. Als het gaat om uitzetten, kan men twee rollen vervullen:

• Validatie: Meest geschikt voor blockchain-bedrijven en technische enthousiasten.
• Delegatie: geschikt voor de meeste houders van crypto-activa.

Om een ​​validatorknooppunt in een Proof-of-Stake (PoS) -netwerk te worden, moeten houders van crypto-activa hun tokens als onderpand inzetten in plaats van elektriciteit uit te geven, zoals het geval is voor het Bitcoin PoW-netwerk. Zoals eerder vermeld, worden validators willekeurig geselecteerd om blokken te maken en te valideren en de waarschijnlijkheid van de selectie van een validator is afhankelijk van het aantal tokens dat wordt ingezet. Deelnemers aan een PoS-systeem kunnen in wezen stemmen in on-chain governance met hun ingezette activa, en als PoS een democratie zou zijn, zou de inzet van een gebruiker hun stemrecht vormen.

In feite stemmen PoS-validators met hun activa op transactieblokken die zij geldig achten. Ze ontvangen inzetbeloningen als de meerderheid van het netwerk daarmee instemt en lopen het risico hun volledige inzet te verliezen als ze proberen vals te spelen, bijvoorbeeld door tegelijkertijd op twee verschillende transactieblokken te stemmen. Dit systeem creëert inherent een evenwichtige infrastructuur door een toename van het aantal knooppunten aan te moedigen en knooppunten te ontmoedigen om kwaadaardig te handelen.

Verder is het belangrijk op te merken dat niet iedereen een netwerkvalidator kan worden. Dit is te wijten aan het feit dat validators moeten voldoen aan specifieke vereisten die door het protocol worden opgelegd en in de meeste gevallen is de toetredingsdrempel vrij hoog. Om bijvoorbeeld validator te worden, moet men mogelijk:

• Zet een minimum aantal tokens in; In het geval van ETH 2.0 is een minimale inzet van 32 ETH verplicht.
• Zet een veilige en performante infrastructuur op.
• Bouw een team van ontwikkelaars en ingenieurs die verantwoordelijk zijn voor de continue ontwikkeling en upgrade van de infrastructuur.

Delegatie

Het bezit van een enorme hoeveelheid van slechts één digitaal activum is misschien niet zo aantrekkelijk voor veel crypto-liefhebbers die er zijn. Veel PoS-systemen voorzien dit probleem echter en implementeren manieren om activahouders in staat te stellen hun tokens in te zetten bij een validator die ze niet zelf uitvoeren. Dit proces van het inzetten van activa via een validator wordt delegatie genoemd.

Het delegeren van activa aan een validator houdt in dat u bijdraagt ​​aan het tellen van de inzet van de validator in ruil voor een percentage van de ontvangen inzetbeloningen. Praktisch gezien deponeert een delegator tokens in een slim contract en specificeert hij de invloed van de validator in het netwerk die hij wil vergroten. Als de beloningen die in het validatieproces worden verdiend toenemen, worden de inzetbeloningen dus automatisch verdeeld tussen de validator en de delegator.

Pools uitzetten

Een staking pool is een groep houders van crypto-activa die hun middelen samenvoegen om hun kansen op het valideren van blokkades en het ontvangen van beloningen te vergroten. In een inzetpool combineren houders hun inzetkracht en delen ze beloningen in verhouding tot hun bijdragen in de pool.

Het opzetten van een inzetpool vereist vaak een hoge mate van expertise en een aanzienlijk bedrag aan startkapitaal en als zodanig zullen poolaanbieders hoogstwaarschijnlijk een vergoeding in rekening brengen van de inzetbeloningen die aan pooldeelnemers worden uitgekeerd. Meestal moet de inzet voor een bepaalde periode worden vergrendeld en heeft meestal een opnametijd of niet-bindende tijd die door het protocol is vastgesteld.

Bovendien is het zeer waarschijnlijk dat de inzetpool van deelnemers vereist dat ze een minimum aantal tokens hebben voordat ze als potentiële bijdragers kunnen worden beschouwd, wat kwaadaardig gedrag ontmoedigt.

Vloeibaar uitzetten

Afgezien van de traditionele stakingsmechanismen die tot nu toe zijn besproken, zijn sommige DeFi-protocollen begonnen met het implementeren van een alternatief stakingsformaat genaamd Liquid Staking. De term Liquid Staking wordt gebruikt om protocollen te beschrijven die symbolische representaties van ingezette activa uitgeven, wat de mogelijkheid creëert om deze representaties in andere DeFi-toepassingen te gebruiken of onmiddellijke liquiditeit te verkrijgen voor het ingezette bedrag.

In feite impliceert Liquid Staking de creatie van een nieuw on-chain token om het ingezette bedrag te vertegenwoordigen, waardoor de ingezette activa in wezen liquide zijn en beschikbaar zijn voor verdere handel. Bovendien kunnen gebruikers met tokenised stake-representatie enkele van de beperkingen omzeilen die door bepaalde netwerken worden opgelegd, zoals lock-up- en unbonding-periodes.

Liquid Staking opent een breed scala aan investerings- en handelsmogelijkheden voor stakers, omdat het de creatie van extra tokenized kapitaal mogelijk maakt dat opnieuw kan worden ingezet in yield farming, hoge APY en protocollen voor liquiditeitsvoorziening. Vanwege deze voordelen en functionaliteiten blijkt tokenized stake-representatie een groeiende trend te zijn in de DeFi-ruimte, met projecten zoals Ramp DeFi, Kira Network, StaFi, Acala DeFi en LiquidStake die de beweging leiden.

Uitzetten versus opbrengstlandbouw

Gezien de ongelooflijke diversiteit van de crypto-ruimte, is het vrij eenvoudig om verstrikt te raken in al zijn complexiteiten en verschillende definities. Daarom is het, hoewel uitzetten en oogstlandbouw in feite enkele overeenkomsten vertonen, belangrijk om de verschillen tussen hen te definiëren om verwarring te voorkomen bij het navigeren door de DeFi-ruimte.

Zowel staking als opbrengstlandbouw houdt in dat gebruikers liquiditeit verstrekken aan een protocol om in ruil daarvoor beloningen te krijgen. Yield farming, ook wel liquidity mining genoemd, wordt gedefinieerd als het proces van het verstrekken van liquiditeit om 'mining'-beloningen te verdienen. Liquiditeitsmining moet echter niet worden verward met Proof-of-Work-mining, wat inhoudt dat algoritmische vergelijkingen worden opgelost om blokken te valideren.

In plaats daarvan, wanneer gebruikers liquiditeit verstrekken aan een gedecentraliseerde uitwisseling of protocol, verstrekken ze activa zoals ETH, zodat wanneer andere gebruikers van het protocol hun USDC-tokens willen inwisselen voor ETH, er genoeg van het genoteerde activum voor de handel zal zijn .

Bijgevolg zal de gebruiker die de transactie uitvoert een vergoeding betalen aan het protocol, dat op zijn beurt de liquiditeitsverschaffer beloont voor het leveren van het actief in de eerste plaats. Opbrengstlandbouw lijkt in zekere zin nogal op uitzetten, maar het omvat in feite het meer dynamische proces van het actief verplaatsen van activa rond verschillende protocollen om in wezen de best mogelijke beloningen te 'verbouwen'.

Over het algemeen is staking bedoeld voor investeringen op middellange tot lange termijn, omdat de tokens voor een bepaalde tijd worden vergrendeld. In tegenstelling tot opbrengstlandbouw, wordt staken beschouwd als de veiligere, minder risicovolle investeringsoptie en resulteert in een redelijk behoorlijk rendement op de investering. Aan de andere kant brengen opbrengstlandbouw en liquiditeitsmijnbouw verhoogde risico's met zich mee, zoals tijdelijk verlies, en daarom zullen ze meestal resulteren in enkele van de hoogste APY's in de crypto-sfeer.

Op het moment van schrijven, het verstrekken van CAKE-tokens aan de PannenkoekRuil protocol heeft een jaarlijkse APY van ongeveer 95%, wat natuurlijk ongehoord is in traditionele financiële infrastructuren. Dus, hoewel opbrengstlandbouw inderdaad risico's met zich meebrengt, stelt het investeerders ook in staat toegang te krijgen tot ongekende ROI-percentages die ze nergens anders zouden kunnen vinden.

In Conclusie

Staking is een overkoepelende term die wordt gebruikt om het verpanden van crypto-activa aan een cryptocurrency-protocol aan te duiden om in ruil daarvoor beloningen te verdienen. Wanneer gebruikers hun activa in een protocol steken, dragen ze inherent bij aan het behoud van de beveiliging van het protocol en ontvangen ze daarvoor beloningen in de vorm van native tokens.

Proof of Stake is aantoonbaar een meer geavanceerde en schaalbare blockchain-oplossing vanwege het feit dat, in tegenstelling tot Proof of Work dat buitensporige energie gebruikt om hash-uitdagingen op te lossen, een Proof of Stake-mijnwerker beperkt is tot het minen van een percentage transacties dat een afspiegeling is van hun eigendomsbelang.

Hoewel Proof of Work een robuust mechanisme is gebleken voor het valideren van transactieblokkades, is het daarom niet de meest milieuvriendelijke en ook niet de meest efficiënte verwerkingsmethode. Uitzetten is daarentegen een minder resource-intensieve oplossing en stelt gebruikers in staat om blokken direct te valideren door netwerkvalidators te worden of door delegatie.

Netwerkdeelnemers die een aanzienlijke hoeveelheid startkapitaal hebben, kunnen protocolvalidators worden en stakingsbeloningen ontvangen voor het verifiëren van transacties, of ze kunnen zelfs hun eigen stakingspool opzetten en deze openstellen voor potentiële bijdragers, waarbij ze een vergoeding vragen voor hun beheerdiensten.

Hoewel de ROI die inherent is aan de meeste stakingsprotocollen voor crypto als enigszins gemiddeld kan worden beschouwd, vertegenwoordigt staking een geweldige investeringstool voor mensen wiens activa gewoon inactief zijn in een crypto-portemonnee en geen enkele vorm van passief inkomen genereren. Staking biedt dus niet alleen een efficiënter verwerkingsmechanisme, maar het is ook een geweldige manier voor beleggers om hun crypto-activavermogen te vergroten op middellange tot lange termijn.

Disclaimer: dit zijn de meningen van de schrijver en mogen niet als beleggingsadvies worden beschouwd. Lezers zouden hun eigen onderzoek moeten doen.

Bron: https://www.coinbureau.com/education/staking-dividends/