Gravity Heroes-recensie

Gravity Heroes heeft me voor de gek gehouden. Toen ik één blik wierp op de schattige, gepixelde beelden, ging ik ervan uit dat dit de perfect relaxte keuze zou zijn voor een leuk lokaal toneelstuk. Oh, wat had ik het mis. Gravity Heroes is verre van een slecht spel, maar wel een onverbiddelijk moeilijk spel. Dit is een spel dat Alexander Volkanovski van UFC er in vergelijking onschuldig uitziet.

Gravity Heroes is ogenschijnlijk een 2D-arena-shooter, maar wordt uiteindelijk iets heel anders, meer vergelijkbaar met een bullet hell-puzzelspel. Je kleine, pixelachtige held en maximaal drie vrienden nemen het op tegen golf na golf robots totdat jij de laatste bent die overeind blijft. Dat gebeurt zelden. De gebruikelijke uitkomst is dat je dood zult zijn lang voordat je robotvijanden met de spreekwoordelijke witte vlag zwaaien.

Dus waarom is het zo moeilijk? Dat komt door het opnemen van de zwaartekracht. Zwaartekracht is in het echte leven misschien wel onze vriend en verhindert dat de oceanen en atmosfeer van de aarde in de ruimte verdwijnen, maar in Gravity Heroes kan het gebruik ervan verbijsterend zijn en exponentieel bijdragen aan de moeilijkheidsgraad van het spel.

Op elk moment in het spel wordt met een simpele beweging van de duimstick de persoonlijke ernst van je avatar veranderd. Je zult uiteindelijk vallen – of stijgen, denk ik – naar het plafond, de vloer en de muren van de arena. Al die tijd kun je doorgaan met schieten met je onkruidschieter, zij het met de tijdelijke desoriëntatie die ontstaat doordat alles plotseling achterstevoren staat.

Het is een handige truc waarmee je krijger zichzelf door de ruimte kan sturen om een ​​vijand van achteren aan te vallen of een inkomende aanval te ontwijken. Het probleem is dat de poging om in eerste instantie de bedieningselementen onder de knie te krijgen net zoiets is als een driejarige die uitzoekt hoe hij op zijn hoofd moet aaien en over zijn buik moet wrijven. Het kostte me zoveel tijd om mijn reflexen opnieuw te trainen, om mezelf eraan te herinneren dat het wiebelen van de rechterduimstick mijn doel niet zou veranderen, maar me in plaats daarvan door de arena zou laten ronddraaien in een door de zwaartekracht veroorzaakte roes. Het volstaat te zeggen dat het frustrerend was.

De onaangename moeilijkheidsgraad van de vijanden draagt ​​zeker ook niet bij aan de acclimatisatie van spelers. Ze zijn meedogenloos en taai. Golf na golf volgelingen arriveert en laat de speler met veel plezier weten dat hij lang niet zo goed is in games als hij dacht. Dan zijn er de bazen. Het duurt niet lang voordat deze giganten van pijn opduiken, en je kunt er zeker van zijn dat het lang duurt om ze op te ruimen als ze dat doen. Zelfs de allereerste baas beschikt over een indrukwekkend scala aan aanvallen die resulteren in een hagel van kogelheldood. Om te zegevieren heb je pixel-perfecte timing en een goed niveau van zwaartekracht-schakelvaardigheden nodig.

Dingen worden er niet eenvoudiger op gemaakt door onduidelijke pictogrammen voor het oppakken van wapens. Je kunt tijdens een level een breed scala aan wapens pakken, van wapens die stuiterende kogels afschieten tot een klassiek Doom-geïnspireerd jachtgeweer, maar veel succes met het uitzoeken wat wat is voordat je dingen oppakt. De pictogrammen zijn te klein en te onduidelijk om intuïtief spelen te vergemakkelijken. In plaats daarvan zul je blijven vloeken als je per ongeluk het exacte wapen dat je nodig had, ruilt voor een nietige laserblaster die volkomen broek is.

Waarom de over-the-top moeilijkheid? Misschien om de speeltijd van het spel te verlengen. Er zijn slechts een handvol niveaus en een paar bazen. Zonder dat de controller de moeilijkheidsgraad verplettert, zou Gravity Heroes binnen een uur kunnen worden gewist. Er is ook een overlevingsmodus en een multiplayer-modus, wat eenvoudige toevoegingen zijn, maar uiteindelijk weggegooid en snel vergeten.

Qua presentatie is er hier veel om van te houden. De gedetailleerde gepixelde animatie is een genot. Je piepkleine spelerpersonage zal vaak zijn helm opzetten voor het gevecht, gebruikte munitie weggooien en instorten in een pijnlijke (maar schattige) dood. Er is een verhaal dat, ondanks dat het volkomen onzinnig is, in ieder geval profiteert van dialogen die veranderen afhankelijk van de personages waarin jij en je vrienden hebben gekozen om te spelen. Het ontdekken van alle plagerij-opties is een manier om jezelf af te leiden van het feit dat, hoe hard je ook probeert, je de domme baas gewoon niet kunt zuiveren.

Bron: https://www.thesixthaxis.com/2021/05/20/gravity-heroes-review/