Is de defensiestrategie van Australië gebaseerd op een verkeerde veronderstelling? 

Het concept van "impactvolle projectie” – gedefinieerd als het “vermogen om een ​​tegenstander in gevaar te houden, veel verder van onze kusten, over het volledige spectrum van proportionele respons” – is een onderwerp van verhoogde belangstelling geworden in het Australische strategische discours, terwijl experts wachten op verdere informatie van de Strategische herziening defensie. Maar wordt het concept ondersteund door een fundamenteel verkeerde veronderstelling?

Terwijl Australië probeert zijn "zelfredzaamheid om gevechtskracht in te zetten en te leveren door middel van krachtig materieel en verbeterde aanvalscapaciteit - ook over langere afstanden”, is het de moeite waard te erkennen dat de bestaande operationele concepten voor het gebruik van deze systemen de soevereiniteit van buren zouden aantasten. Het zou een vergissing kunnen zijn om simpelweg aan te nemen dat landen in de regio zullen instemmen met de indringers die inherent zijn aan de initiatieven voor verbeterde aanvalscapaciteit.

Toch lijkt de strategische berekening van landen in de nabije regio geen rol te spelen in de perceptie van Australië van toekomstige conflicten. Beleidsmakers hebben herhaaldelijk verklaard dat Canberra zich inzet voor diplomatie en defensieve bedoelingen, aangezien Australië een strategie volgt die is gebaseerd op projectie buiten de kusten. Bijvoorbeeld vicepremier en minister van Defensie Richard Marles, heeft dat benadrukt "De ware bedoeling bij de ontwikkeling van onze militaire capaciteit is om bij te dragen aan de collectieve veiligheid van onze regio." Maar is de strategie van Australië aangevuld met een duidelijk en volledig begrip van de percepties, zorgen en intenties van de getroffen regionale partners?

Gezien de herhaalde verklaringen dat Australië een transparante middenmogendheid is die zich inzet voor investeringen in regionale partnerschappen, zou Canberra beter moeten weten dan de soevereiniteit van deze staten te negeren. Het zou ook een vergissing zijn van de strategische planning van Australië om ze te ontslaan bij het nastreven van grote machtsafschrikking. De afgelopen jaren lijken beide fouten echter onderdeel te zijn geworden van het diplomatieke en strategische DNA van Australië.

Zo zette de geheimhouding rond AUKUS (het veiligheidspact tussen Australië, het VK en de VS) de regionale machten op achterstand. Het weerspiegelde een aanhoudend gebrek aan vertrouwen in buren en a overtreding van de overlegnormen die de betrekkingen van de Associatie van Zuidoost-Aziatische Naties (ASEAN) definiëren. Hoewel aantoonbaar uit noodzaak gedaan, verergerde de beslissing om Indonesië niet vooraf op de hoogte te stellen de reactie van Indonesische functionarissen, die via berichtgeving in de pers hoorde dat hun grootste buur had besloten om een ​​van de weinige landen te worden die nucleair aangedreven onderzeeërs bezitten.

Geniet je van dit artikel? Klik hier om u te abonneren voor volledige toegang. Slechts $ 5 per maand.

Het lijkt erop dat Australië frequente aanwijzingen nodig heeft dat soevereiniteit niet alleen het voorrecht is van de grotere en middelmatige machten, maar van toepassing is op alle staten, ongeacht hun grootte of toestand. Het valt nog te bezien of de nieuwe regering haar aanvankelijke beweringen over een nieuwe benadering van de regio zal omzetten in zinvolle beleidswijzigingen.

Ondanks expliciete, herhaalde verklaringen van het tegendeel, blijft de veronderstelling bestaan ​​– althans in het publieke debat – dat landen in de regio bij vijandelijkheden acties tegen een agressor zullen steunen. Toch is er heel weinig duidelijk bewijs voor deze positie, ondanks Argumentatie van Marles dat "we ervoor willen zorgen dat we onze partners in de regio en over de hele wereld raadplegen, zodat er begrip is en er geen verrassingen zijn." Als landen in de regio zich zouden beroepen op neutraliteit, zouden Australische beleidsmakers niet alleen verrast zijn, maar ook geen idee hebben van de implicaties.

In feite bestaat het gevaar dat Australië in de moeder van alle strategische schokken terechtkomt als plotseling wordt aangetoond dat de belangrijkste geopolitieke veronderstellingen die ten grondslag liggen aan de defensieplanning gebrekkig blijken te zijn.

Hoewel een beroep op neutraliteit in hedendaagse gewapende conflicten relatief zeldzaam is, is het gebruik ervan als politiek instrument of als hefboom om de macht in evenwicht te brengen dat niet. ASEAN voert al lang een beleid van neutraliteit en niet-inmenging door het Verdrag van Vriendschap en Samenwerking in Zuidoost-Azië, en de Zone van Vrede, Vrijheid en Neutraliteit (ongeacht de voorbehouden). Tijdens een conferentie in 2020, de premier van Singapore expliciet vermeld dat “Aziatische landen niet gedwongen willen worden te kiezen tussen de twee [China en de Verenigde Staten]. Als een van beide [landen] een dergelijke keuze probeert af te dwingen … zullen ze een confrontatiekoers beginnen die tientallen jaren zal duren.” Dit sentiment is bij vele gelegenheden herhaald door regionale functionarissen, bijvoorbeeld eind 2020 door de Indonesian minister van Buitenlandse Zaken.

Australië blijft echter onvoorbereid op de implicaties van het toepassen van impactvolle projectie in een situatie waarin landen in de regio, na afweging van hun onderhandelingspositie en de risico's van deelname aan een van beide coalities, besluiten om over te stappen van verklaringen in vredestijd naar een actieve status van neutraliteit. Neutraliteit kan inderdaad een breed spectrum van activiteiten bestrijken, van vredesoperator tot profiteur en alles daartussenin.

Neutraliteit kan zo worden ingeroepen dat deze in de eerste plaats de externe veiligheid van de neutrale staat dient en zich manifesteert als weigering om betrokken te raken bij gewapende of politieke conflicten tussen andere staten. Aziatische staten zijn inderdaad langdurig deelnemers aan de niet-gebonden beweging (NAM). De NAM, opgericht tijdens de Koude Oorlog, werd gevormd door naties die vastbesloten waren zich niet aan te sluiten bij of tegen een groot machtsblok en om “een onafhankelijk pad in de wereldpolitiek te creëren dat er niet toe zou leiden dat lidstaten pionnen worden in de strijd tussen de grote krachten.” In de nasleep van de oorlog in Oekraïne en de opkomst van China zijn er opnieuw oproepen gedaan de niet-gebonden beweging nieuw leven inblazen.

In de praktijk kunnen de manifestaties van deze houding, hoewel aangeboden op basis van afscheiding van de dynamiek van internationale conflicten, ze in feite aanzienlijk beïnvloeden. En voor Australië kunnen ze ongunstig (zelfs schadelijk) zijn voor de beveiligingsontwerpen. Een nieuw blok van Aziatische of mondiale zuidelijke staten die het machtsevenwicht verschuiven en een kernwapenvrije zone creëren, zou strategische berekeningen met betrekking tot machtsprojectie in de regio kunnen verstoren.

Deze benadering is des te zorgwekkender als men bedenkt dat de Zuidoost-Aziatische neutraliteit oorlogvoerende partijen een ongelijk voordeel kan bieden, hetzij incidenteel, hetzij als gevolg van druk. Een staat kan zijn neutraliteit verkondigen, maar gedwongen worden tot stilzwijgende steun aan een bepaalde macht. De risico's van dit soort arrangementen zijn aanzienlijk, variërend van perfide en impact op inlichtingenoperaties en VN-reacties tot het beperken van de toegang en het gebruik van landen als halteplaats. Voor China biedt Zuidoost-Azië een vergelijkbare strategische waarde, maar zelfs een verklaring van gewapende neutraliteit ondermijnt de veiligheid niet. Integendeel, China zal eerder stilletjes beroepen op neutraliteit uitbuiten dan ze te negeren.

Gezien geografie van een conflict tussen China en de VS (in het bijzonder wanneer Australië aan de zuidflank betrokken is), zou het weigeren van toegang of overvliegrechten in Zuidoost-Azië de capaciteit van de VS en Australië om operaties in de eerste eilandenketen te projecteren, te bevoorraden en te ondersteunen ernstig in gevaar kunnen brengen. Verschillende historische precedenten tonen de potentiële impact aan; bijvoorbeeld toen Turkije en Saoedi-Arabië hun luchtruim tot raketten tijdens de invasie van Irak in 2003. Verder, aangezien impactvolle projectie niet noodzakelijkerwijs de veronderstelde inzet van de Australische defensiemacht op Australisch grondgebied beperkt, zou weigering op korte termijn het vermogen van Australië om macht te projecteren in aanzienlijk grotere mate kunnen schaden dan Chinese operaties.

Dat wil niet zeggen dat China niet ook geschaad zou worden door een redelijk geïmplementeerd strikt neutraliteitsstandpunt. De oorlog tussen Rusland en Oekraïne heeft aangetoond dat, zelfs als de commerciële scheepvaart niet actief wordt geblokkeerd, maritieme verzekeraars heel goed kunnen weigeren schepen te vergoeden, waardoor de handel wordt stopgezet. De ernst van een dergelijke dreiging wordt benadrukt door het feit dat tegen 2016 ongeveer 20 procent van de wereldwijde maritieme handel (inclusief 60 procent van de Chinese handel) en meer dan 70 procent van de ruwe olie doorkruist door de Straat van Malakka. Ter vergelijking: in hetzelfde jaar de Bosporus, die nu wordt getroffen door het conflict in Oekraïne, goed voor slechts 3 procent van de wereldwijde olietransit.

Geniet je van dit artikel? Klik hier om u te abonneren voor volledige toegang. Slechts $ 5 per maand.

Het idee van impactvolle projectie veronderstelt dat als er een conflict zou ontstaan, landen in de regio zullen instemmen met de strategische ontwerpen van Australië. Beleidsmakers in Australië zijn wederom tevreden met hun veronderstellingen over de strategische bedoelingen van regionale tegenhangers. Wat de retoriek ook mag zijn, Australië's grote nationale veiligheidsitems worden nog steeds gedreven door verder te kijken dan, niet binnen, de Indo-Pacific. Er is weinig genuanceerde analyse van strategische calculus in de hele regio, en zeker geen discours over de dynamiek van neutraliteit. Zelfs een gedetailleerde beschouwing van de mechanismen van berusting lijkt te ontbreken.

Als landen in de regio een pad kiezen dat uiteindelijk de Australische beveiligingsontwerpen dwarsboomt, kan dat, althans gedeeltelijk, door henzelf worden veroorzaakt. Misschien zou Australië er goed aan doen om impactvolle betrokkenheid te zoeken voordat ze impactvolle projectie zoeken.

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• Platoblockchain. Web3 Metaverse Intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• Bron: https://thediplomat.com/2023/03/is-australias-defense-strategy-based-on-a-mistaken-assumption/