Wij zijn de verzorgers recensie

Als je je schuldig voelt over het maken van portemonnees van dierenhuid in de Far Cry-serie, dan wil je jezelf misschien verzilveren met We Are the Caretakers. In plaats van wezens in stukken te hakken, bescherm je ze in wat misschien wel de eerste game tegen stropers van Xbox is. Koop het en je draagt ​​zelfs 10% van het bedrag bij aan Save the Rhinos. 

Wij zijn de verzorgers heeft meer te bieden dan een nobele boodschap. Het is een tweehandige: aan de ene kant is het een verkenningssim, niet ver van Nieuwsgierige expeditie 2, of de openingsmomenten in Civilization, waar je het gebied verkent op zoek naar hulpbronnen en dorpen. Aan de andere kant is het een turn-based RPG. Terwijl de Steam-pagina verwijst naar X-Com, neemt We Are the Caretakers de leiding van de gevechtssequenties van een JRPG. De positionering van je troepen is minder belangrijk dan de beslissing om aan te vallen, te genezen of te versterken.

Wat ons voor het eerst aantrok in We Are the Caretakers was het visuele ontwerp, in combinatie met die rare titel. De Xbox Store-kaart en schermafbeeldingen lieten de personages zien, die eruit zien Tali van Mass Effect cosplayen als de cast van Stargate, en ze trokken meteen de aandacht. Maar dat werd afgewisseld met een bonkend saaie titel. Wat hadden Caretakers ermee te maken?

Het blijkt dat het allemaal volkomen logisch is. Wanneer je We Are the Caretakers voor het eerst speelt, sluit je je aan bij de Caretakers-factie: een groep die zich inzet voor het beschermen van de Raun, een soort ruimteneushoorn. De Raun zijn problematisch in die zin dat ze gewassen vertrappen en af ​​en toe op mensen gaan zitten, maar hun belang voor het ecosysteem kan niet worden onderschat. Ze zijn de levensader van de wereld. 

Het is een mooie evenwichtsoefening. De Raun zijn ongetwijfeld belangrijk en daarom is hun bescherming ook van levensbelang, maar de lokale bevolking is daar minder van overtuigd. Sommigen begrijpen de benarde situatie van de Raun en aanbidden ze zelfs, maar anderen beschouwen ze als een plaag. Anderen zien ze nog steeds als een hulpmiddel om te stropen, en dat is waar de Caretakers naar toe treden. De neushoornvergelijkingen zijn met opzet onsubtiel. 

Het is volkomen verfrissend om een ​​spel te spelen dat bloed en dood wegjaagt, en in plaats daarvan kiest voor behoud en behoud. Hoewel er nog steeds geweld is - de turn-based gevechten hebben behoorlijk wat trappen, stoten en toverstafjes - is het eindresultaat het op de een of andere manier vasthouden van de vijanden en uiteindelijk de Raun vrij laten ronddwalen. 

Nog beter is het visuele ontwerp, dat ronduit fantastisch is. We hebben al een beroep gedaan op Stargate en Mass Effect, maar er zit ook wat Wakanda Forever in, aangezien Afrofuturistische stijlen aan de orde van de dag zijn. Het is een sciencefictionvisie die ver verwijderd is van de klinische Star Treks of de stoffige Star Wars, en die een heel eigen identiteit uitwerkt. We hadden urenlang met plezier in zijn zandbak kunnen zwoegen. 

We Are the Caretakers stopt daar niet, want de wereld krijgt door het verhaal een extra dimensie. Mocht je erin willen verdwalen, dan kan dat: voor elke missie is er een lange beschrijving van waarom je hier bent, wat er is gebeurd, en de missies zelf hebben genoeg dorpelingen en steden waar je meer informatie over kunt krijgen. Je begint de rol van de verzorgers te begrijpen, wat hen tot een grijze kracht maakt, en waarom de taak niet zo eenvoudig is als het hoeden van een of andere Raun door een landelijk park. En dat is alles voordat enkele 'buitenlanders' arriveren, en We Are the Caretakers zijn verhalende troeven uitspeelt. Voor je het weet raas je door tijdperken.

Maar het vlees van de gameplay komt van het verkennen en de strijd. Verkennen is eigenlijk heel eenvoudig: je krijgt een uitgezoomd vogelperspectief van het gebied te zien, wat overeenkomt met een Risk-achtige kaart in de rechterbenedenhoek die de gebieden laat zien die je hebt verkend, en waar de zachte Raun is bij. Je verplaatst je squadron (of veel squadrons, naarmate het spel zich ontwikkelt) naar gebieden van de wereld die je waarschijnlijk nog niet hebt verkend; de troepen stoppen even om het gebied te verkennen; en de oorlogsmist wordt opgeheven en laat zien wat er is. 

De regio heeft misschien een aantal bronnen die je op weg kunnen helpen (valuta voor een groot aantal aankopen, onderzoek om door een vaardigheidsboom te komen en items die kunnen helpen in het scenario), maar de kans is groot dat er missiekritische dingen zijn te. Een dorp kan wat informatie bieden, of technologie moet worden ontmanteld. En dan zijn er natuurlijk de vijanden, die wachten tot je hun regio binnendringt, of op de kaart patrouilleren op zoek naar Raun. 

De verkenning is best leuk, hoewel een beetje uitdagend. Heel weinig vertraagt ​​​​de hoeveelheid die je kunt verkennen - sommige niveaus hebben een limiet voor beurten, maar dat zijn uitzonderingen - en de hoofddoelen en subdoelen moedigen je aan om alles toch te verkennen. Er zijn geen echte valstrikken waar je over kunt struikelen, dus alles wat je doet is systematisch de omgeving afvegen om er zeker van te zijn dat je alles vangt. Er is een vreugde van ontdekking die voortkomt uit het wegblazen van de mist van oorlog, maar verder is het een beetje goedaardig. 

Het gevecht is echter waar het ingewikkelder wordt. Als je een JRPG hebt gespeeld, ben je hier thuis: je troepen stellen zich op aan de linkerkant, de vijanden aan de rechterkant. Er wordt een standaard speelvolgorde weergegeven en je voert om beurten één actie per troep per beurt uit. De acties zijn ook relatief standaard: je kunt naar hartenlust aanvallen, verdedigen, genezen, buffen en debuffen. 

Maar hoewel het hoofdgedeelte van de strijd bekend is, heeft het een aantal buitenaardse organen. Er zijn twee gezondheidsbalken, in de vorm van Stamina en Will. Zie ze als het fysieke en mentale welzijn van het personage. Zet een van beide op nul en de tegenstander knielt op de grond, maar wordt niet van het bord verwijderd. Mocht een vijand deze positie bereiken, dan heeft je volgende Caretaker de mogelijkheid om een ​​karakterspecifieke finishing move uit te voeren. Je kunt de optie krijgen om vast te houden, om te kopen, neer te halen of een andere vorm van gerechtigheid uit te voeren, wat delicate verschillen heeft met hoe de vijand wordt behandeld in het hubgebied. 

Het is een mooie zijstap weg van het 'doden' van personages, en past goed bij We Are the Caretakers. Maar het is ook rook en spiegels, omdat deze nuances – zowel de dubbele gezondheidsbalken als de vasthoudendheid – eigenlijk alleen maar reskins zijn van traditionele mechanica. Uiteindelijk kiest u nog steeds de zet waarmee u het snelst wint, selecteert u deze en ziet u hoe deze wordt uitgevoerd. Er is niets dat de gameplay bijzonder opfleurt, en we merkten dat we gevechten liever wilden automatiseren dan eraan deelnemen. Ze gaan meestal gewoon over in het aanvallen van de laagste gezondheidsbalk met de bijbehorende beweging. 

Aan de positieve kant is het enorme aantal karakters, bewegingen en afwerkingsbewegingen enorm. Je kunt elke slechterik rekruteren die je bevecht (er loopt een dikke ader van vergeving door We Are the Caretakers), en ze hebben elk hun eigen regelset. Sterker nog, je kunt ze onafhankelijk van elkaar opwaarderen en loopbaantrajecten voor ze volgen. De diepte van optimalisatie is een kenmerk van het hele spel. Er is zoveel om aan te sleutelen, inclusief een dichte vaardigheidsboom, en er zijn vijf werelden van niveaus om te voltooien. 

Geef of neem de gevechtsdiepte, We Are the Caretakers heeft alle ingrediënten voor vele verloren middagen. Maar we haten het om voorbode van onheil te zijn, aangezien er een groot probleem centraal staat in We Are the Caretakers. 

Insecten. We Are the Caretakers crasht. Heel veel. Voltooi een level en er is ongeveer een kans van één op drie dat het crasht voordat je je hub bereikt. Omdat de game op de hub wordt opgeslagen, is dit zo ongeveer de slechtste tijd voor een crash. Je kunt een level voltooien, crashen en opnieuw opstarten, alleen om erachter te komen dat je het level opnieuw moet verkennen. Hoewel dit de dominante bug is, zijn er andere: 'dode' personages blijven in gevechten; squadrons komen vast te zitten in de omgeving; en locaties worden gewoon niet geactiveerd als u ze nadert. 

Je zult dezelfde levels opnieuw spelen dankzij talloze bugs, en dat vreet aan het tweede monolithische nummer van We Are the Caretakers. Omdat gevechten in een patroon vallen, hebben de niveaus moeite om manieren te vinden om zich te onderscheiden. Als je levels opnieuw speelt vanwege crashes, dan knaagt die herhaling steeds verder in het bot. We merkten dat we We Are Caretakers op een afstand speelden - we letten niet echt op wat er aan de hand was. Dat is een diepe schande, want er is zoveel liefde en zorg in de wereld en dialoog, wachtend om ontdekt te worden. 

We Are the Caretakers verdient veel lof. Je kunt wijzen op het ontwerp van de wereld, het verhaal, de diepte van de gameplay en de thema's van conservering en iets vinden om verliefd op te worden. Maar het duurde langer in Early Access. De bugs en crashes blijven door het spel stormen en vertrappelen wat zorgvuldig is geconstrueerd. Als de bugs worden verwijderd, voegen we minimaal een half punt toe aan de score.

De ontwikkelaars hebben verklaard dat We Are the Caretakers gepland was voor Game Pass, maar dat Microsoft de deal op het laatste moment introk. Je kunt zien waarom Microsoft in de eerste plaats geïnteresseerd was, maar evengoed doen de bugs je beseffen waarom ze aan het einde misschien zijn weggegaan. 

U kunt We Are the Caretakers kopen bij de Xbox Store

• Door SEO aangedreven content en PR-distributie. Word vandaag nog versterkt.
• Platoblockchain. Web3 Metaverse Intelligentie. Kennis versterkt. Toegang hier.
• Bron: https://www.thexboxhub.com/we-are-the-caretakers-review/