Waarom kunnen Web3-games nog niet concurreren met Web2 - en wat moeten ze verbeteren?

Aan welke games denk je als iemand zegt dat hij of zij een gamer is? Sommigen denken misschien aan online gevechtsarenaspellen voor meerdere spelers, zoals League of Legends of Defense of the Ancients. Weer anderen praten misschien over schietspellen zoals Call of Duty of Overwatch. Er zijn ook tal van andere spellen zoals Civilization of Minecraft, waarmee spelers met niets kunnen beginnen en grote structuren of imperiums kunnen bouwen.

Veel van deze spellen hebben iets gemeen: uithoudingsvermogen. Ze hebben toegewijde gemeenschappen die ze blijven spelen, lang nadat ze zijn uitgebracht. Zelfs oudere games die zijn ontworpen voor de allereerste computers, zoals Dwarf Fortress, hebben hun eigen community die het spel levend houdt.

Maar dit zijn games die thuishoren in de Web2-ruimte. Ze draaien niet op blockchain-technologie en zijn vaker wel dan niet afhankelijk van gecentraliseerde dataservers om de game draaiende te houden.

Toch is de Web3-ruimte zelf de thuisbasis van zijn eigen games, waarvan waarschijnlijk Axie Infinity de meest prominente is.

Maar vraag het aan een willekeurige gamefanaat, en je zult moeilijk iemand vinden die niet in de crypto-wereld zit en die een ander Web3-spel kan noemen.

Maar waarom?

Het voordeel van blockchain-technologie is duidelijk: in de Web2-wereld hebben spelers niet echt controle over hun personages en accounts. Als ontwikkelaars als Blizzard besluiten de servers van een populair spel, zoals bijvoorbeeld Overwatch, uit te schakelen, kunnen spelers weinig aan die beslissing doen, afgezien van protesteren en bidden dat het bedrijf van gedachten verandert.

Web3-games zorgen er daarentegen voor dat spelers echt eigenaar kunnen worden van hun accounts en de activa binnen deze accounts. Tokens die in het Web3-ecosysteem worden geslagen, verdiend en uitgegeven, zijn niet gebonden aan een gecentraliseerde locatie, maar aan portemonnees.

Als blockchain-games spelers zoveel meer bieden, waarom krijgen ze dan geen mainstream-aandacht en zien ze in plaats daarvan alleen niche-interesse?

De valse belofte om van je hobby je werk te maken

Toen games als Axie Infinity begonnen, was de slogan destijds ‘play-to-earn’. Bedrijven als Sky Mavis beloofden een wereld waarin spelers de kost konden verdienen door deze spellen te spelen. Spelers zouden tokens kunnen verdienen en NFT's kunnen verdienen in het spel, en deze NFT's vervolgens met winst kunnen verkopen. Hoe meer je speelde, hoe meer je verdiende.

En een tijdje werkte dit.

Naarmate meer spelers zich aanmeldden en begonnen te spelen, steeg de prijs van de SLP-tokens van Axie Infinity in waarde. In augustus 1 was hij 2020 cent waard. In mei 2021 was de tokenprijs gestegen naar 36 cent.

Maar deze prijs zou de tand des tijds niet doorstaan. Eind 2021 waren de SLP-tokens weer gedaald tot ongeveer 3 cent, en vandaag zijn ze ongeveer een halve cent waard.

Waarom was er zo'n korte piek? Omdat deze spellen niet duurzaam zijn. Zelfs onder Web2-bedrijven hebben games een notoir korte levensduur. Zelfs populaire games kunnen niet eeuwig duren.

Games zoals League of Legends kunnen spelers geïnteresseerd houden omdat de game zelf voortdurend verandert met updates en nieuwe inhoud.

Maar wanneer hoorde je voor het laatst dat Axie Infinity een contentupdate kreeg?

Als we kijken naar het aantal actieve spelers dat Axie Infinity had, correleert de hobbel inderdaad met de tijd die SLP in het groen doorbracht.

Dit is te verwachten: naarmate er meer spelers meedoen, kopen ze SLP om te beginnen met spelen, kopen ze hun eerste Axies, vechten, fokken en meer.

Maar naarmate deze activiteiten vermoeiend worden, beginnen spelers hun interesse te verliezen en kunnen ze besluiten om geld uit te betalen zolang de markt goed is. Vervolgens verkopen ze hun SLP en Axies en nemen ze de winst die ze kunnen maken.

Maar naarmate meer en meer spelers vertrokken, werd er steeds meer SLP verkocht en begon de prijs te dalen.

Degenen die nog steeds in het ecosysteem bestonden, ontdekten dat ze nu aanzienlijk minder waardevolle tokens overhielden, en er zijn geen aanwijzingen dat de tokenprijzen binnenkort weer zullen stijgen.

Het beoefenen van het spel met het oog op winst en het verdienen van geld is daarom een ​​loze belofte gebleken.

Voor wie zijn Web3-spellen geschikt?

Dus als het spelersverloop een probleem is, moeten we eens kijken naar wie Web3-games aanspreken.

Natuurlijk vormen gamers een diverse groep. Niet iedereen speelt games om dezelfde reden.

Onderzoeker Richard Bartle uit 1996 interviewde zelfs verschillende spelers om te zien waarom ze graag games speelden. Het resultaat van zijn onderzoek was deze grafiek.

Presteerders geven er bijvoorbeeld de voorkeur aan om eenzijdig op de wereld in te spelen. Ze spelen om steeds verder in het spel te komen en pronken graag met hun prestaties. Het voltooien van games en het bereiken van alles wat er in een game te bereiken is, spreekt zulke spelers aan.

Ontdekkingsreizigers geven de voorkeur aan interactie met de wereld en zullen vaak proberen unieke combinaties of paaseieren te vinden die in de wereld verborgen zijn. Maar ze vervelen zich vaak zodra ze klaar zijn met het verkennen van de wereld, en zijn vaak de eerste groep die het spel beu wordt zodra ze het gevoel hebben dat het een hele klus wordt om te spelen.

Socialisers houden ervan om met andere spelers om te gaan, of het nu gaat om het vormen van gilden of gewoon om met mensen te praten. Deze spelers willen nieuwe vrienden ontmoeten en hun sociale kring uitbreiden. Functies waarmee socialisers dit kunnen doen, kunnen meer socialisers in het spel houden.

En ten slotte zijn er de moordenaars, die simpelweg spelen om dominantie te laten gelden. Deze spelers willen simpelweg andere spelers verslaan in games, of andere spelers ellende bezorgen. Door moordenaars toe te staan ​​zich op zwakkere spelers te richten, of in het algemeen verdriet te veroorzaken bij andere spelers, worden moordenaars in het spel betrokken.

Dus welke groep spreken Web3-games aan?

Presteerders worden afgeschrikt door het standaard play-to-earn-model, omdat er echt geen eindpunt in het spel is. Je kunt een spel als Axie Infinity pas uitspelen als je uitbetaald krijgt, en hoewel er klassementen bestaan, is het echt geen tastbaar voordeel om aan de top te staan.

Ontdekkingsreizigers kunnen deelnemen aan Web3-spellen omdat ze nieuw zijn, maar nieuwigheid kan gemakkelijk verdwijnen. En voor een groep spelers die zich net zo snel verveelt als ontdekkingsreizigers, betekent een gebrek aan nieuwe inhoud of zelfs initiële inhoud dat ze niet lang blijven hangen.

Socialisers kunnen zich ook aangetrokken voelen tot het spel als het populair wordt, als een manier om nieuwe mensen te ontmoeten of om met vrienden om te gaan. Maar wanneer de populariteit van het spel afneemt, werkt het effect omgekeerd. Met steeds minder mensen om mee te praten, zullen socialisers merken dat ze naar andere games worden gedreven om hun verlangen om met mensen te praten te bevredigen. Om nog maar te zwijgen van het feit dat er buiten de games forums bestaan ​​om over het spel te praten zonder het echt te spelen.

Moordenaars kunnen echter betrokken raken bij het spel om dominantie te laten gelden; het verzamelen van zeldzame NFT's en het kunnen veroveren van de markt op goede Axies, of het kunnen verslaan van anderen in wedstrijden zou hen aanspreken, en Web3-spellen zoals Axie Infinity bied er tenminste iets van aan.

Maar alleen het hebben van moordenaars in een gaming-ecosysteem is een recept voor rampen. Naarmate het spel steeds venijniger en meedogenlozer wordt doordat sterke moordenaars opduiken en de ervaring frustrerend maken voor anderen, worden nieuwe spelers ervan weerhouden om mee te doen en stopt de spelersbasis met groeien. En oudere spelers die het niet langer bij kunnen houden, kunnen ook vertrekken naarmate het spel steeds giftiger wordt.

Bij het ontwerpen van een game zijn Web3-game-ontwikkelaars het plezier vergeten

Het is duidelijk dat Web3-games niet zijn ontworpen met traditionele gamers in gedachten - en dit vormt de kern van het probleem.

Veel Web3-spellen missen kernelementen die ze leuk maken, en zijn ontworpen om spelers uitsluitend te laten spelen om de beloningen te verdienen.

Maar de ironie is dat deze games op dit vlak voor veel spelers ook geen resultaten opleveren.

Web2-games daarentegen niet. Kaartspellen om te verzamelen bestaan ​​al tientallen jaren, en zelfs online worden zeldzame cosmetische items zoals skins verhandeld op platforms als Steam.

Maar deze inkomsten zouden secundaire zaken moeten zijn, en niet de centrale kenmerken van games.

Uiteindelijk kiezen gamers voor games omdat ze leuk zijn, en niet omdat ze hen een bron van inkomsten opleveren. Dingen die we voor de lol doen noemen we immers ‘hobby’ en dingen die we voor geld doen ‘werk’.

Hoewel het wenselijk kan zijn om ze te combineren, moeten Web3-gameontwerpers ook op de hoogte blijven van hun doelstellingen. In de kern moeten ze zichzelf de vraag stellen: “Wat ben ik aan het bouwen – een spel of een baan?” En als ze een baan opbouwen, moeten ze misschien niet langer verwachten dat spelers voor langere tijd betrokken blijven.

Maar als ze zich in plaats daarvan concentreren op het bouwen van games die leuk zijn, zullen gamers die gewend zijn aan Web2-games een goede reden zien om naar deze games te migreren, en nadat deze kritische massa aan spelers is bereikt, kunnen de routes voor het genereren van inkomsten beter zijn. geïmplementeerd.

Op dit moment hebben Web3-games nog een lange weg te gaan: de technologie heeft gamers veel te bieden als het gaat om het daadwerkelijk bezitten van hun accounts en de items in hun accounts.

Maar voordat we daar zijn, moeten Web3-games eerst bewijzen dat ze beter zijn dan Web2-games. En in de categorie plezier ontbreken ze momenteel enorm.