Dania: Używanie znaku towarowego ØRSTED jest uzasadnione – rodzina Ørsted musi to tolerować

Sąd Najwyższy orzekł, że rodzina nosząca nazwisko Ørsted musi tolerować i współistnieć z komercyjnym wykorzystaniem ØRSTED. W wyroku stwierdzono, że firma energetyczna ma prawo zarejestrować i używać kilku znaków towarowych, domen i nazw firm, w tym lub składających się z ØRSTED.

Sąd Najwyższy potwierdza, że ​​komercyjne wykorzystanie ØRSTED lub  nie jest odniesieniem do rodziny lub 418 osób, których nazwiskiem jest Ørsted, ale że właściwy krąg odbiorców będzie postrzegał ØRSTED jako odniesienie do słynnego naukowca Hansa Christiana Ørsteda (HC Ørsted). i nie będzie postrzegane jako odniesienie do 418 osób, których nazwiskiem jest Ørsted.

HC Ørsted zmarł ponad 170 lat temu, a potomkowie HC Ørsteda lub jego brata nie mają prawa sprzeciwiać się rejestracji lub używaniu nazwiska i odniesienia do HC Ørsted.

Podstawa prawna Art. 14 ust. 4 (poprzedniej) duńskiej ustawy o znakach towarowych stanowiący, że nazwiska rodowe są wykluczone jako znaki towarowe zarówno na podstawie bezwzględnej, jak i względnej, chyba że nazwisko/znak towarowy odnosi się do słynnej zmarłej osoby. W orzecznictwie stwierdzono, że słynna zmarła osoba musiała umrzeć co najmniej dwa pokolenia (70 lat) temu, aby znak towarowy przeszedł do rejestracji.

Wyrok Sądu Najwyższego potwierdza decyzję duńskiego Sądu Morskiego i Handlowego. Decyzja duńskiego Sądu Morskiego i Handlowego została ogłoszona w poprzednim artykule blog.

Przed wydaniem orzeczenia w sprawie Ørsted przy interpretacji art. 27 ust. 14 ustawy o znakach towarowych stosowano art. 4 ustawy o nazwach. W innym orzeczeniu Sądu Najwyższego, a mianowicie U 1984/1103 H (Bogart) z 1984 r., wyraźnie stwierdzono, że ustawa o nazwach może służyć do przeciwdziałania rejestracji i używaniu znaku towarowego. Tak więc interakcja między ustawą o znakach towarowych a ustawą o nazwach istnieje od lat. Jednak ostatnim orzeczeniem Sądu Najwyższego wydaje się, że zmienił orzecznictwo i ograniczył stosowanie ustawy o nazwach, gdzie znaki towarowe/ nazwy są używane w celach komercyjnych. Wydaje się, że Sąd Najwyższy stoi na stanowisku, że fakt, że nazwa jest „rzadką nazwą” używaną przez maksymalnie 2000 osób, nie wystarcza, aby uniemożliwić rejestrację znaku towarowego, uznając za mało prawdopodobne, aby do 2000 nosicieli określonej „rzadkiej nazwy” będzie miał poczucie wspólnoty.

Jednocześnie Sąd Najwyższy potwierdza, że ​​praktyka stosowana przez Duński Urząd Patentów i Znaków Towarowych (DKPTO) w odniesieniu do art. 14 ust. 4 ustawy o znakach towarowych, gdzie DKPTO z urzędu odrzucone znaki towarowe zawierające bardzo rzadkie nazwy (używane przez 30 lub mniej osób) wydaje się być poprawną implementacją sekcji 14(4).

Tych, którzy nie zgadzają się z rozstrzygnięciem Sądu Najwyższego w sprawie Ørsted, pocieszyć może fakt, że orzeczenie opiera się na poprzedniej ustawie o znakach towarowych (obowiązującej przed styczniem 2019 r.). Ponieważ jednak treść odpowiedniego paragrafu ustawy o znakach towarowych nie uległa zmianie, nie powinniśmy robić sobie nadziei.

Można mieć tylko nadzieję, że któryś z sędziów Sądu Najwyższego poświęci swój czas na napisanie artykułu, który przybliży ich przemyślenia, wyjaśniając bardziej szczegółowo powody odrzucenia interakcji między ustawą o znakach towarowych a ustawą o nazwach.

_____________________________

Subskrybuj, aby mieć pewność, że nie przegapisz regularnych aktualizacji z bloga Kluwer Trademark Blog tutaj.