De steeds groter wordende duurzaamheidsagenda is indrukwekkend qua omvang, maar beperkt qua daadwerkelijke impact. Tot nu toe heeft deze agenda bestaan uit een reeks afzonderlijke, grotendeels top-down, beleidsinitiatieven (klimaatverandering, ontbossing, ondernemingsbestuur en financieel risicobeheer), elk met zijn eigen achterban in plaats van zorgvuldig geïntegreerde en eenvoudiger geformuleerde oplossingen die een groter aantal mensen aanspreken.
Het huidige duurzaamheidsverhaal (zie mijn December-kolom) en de coalitie die dit ondersteunt heeft een beperkt potentieel om zijn invloed uit te breiden. In feite blijft de weerstand tegen bestaande voorstellen, zoals het Build Back Better-initiatief van de regering-Biden, toenemen en zijn de voorstanders er slecht in geslaagd de maatschappelijke voordelen ervan over te brengen. Mochten tegenstanders van broeikasgasbeheersing en ander duurzaamheidsbeleid in 2022 en daarna de verkiezingen winnen, dan zullen zij proberen federale, staats- en lokale initiatieven te ontmantelen. We moeten ze op hun woord geloven.
De mondiale duurzaamheidsgemeenschap moet zichzelf een nieuwe bestemming geven voor een tijdperk met nog grotere ecologische, maatschappelijke en politieke uitdagingen.
Wat moet er gedaan worden? De mondiale duurzaamheidsgemeenschap moet zichzelf een nieuwe bestemming geven voor een tijdperk met nog grotere ecologische, maatschappelijke en politieke uitdagingen. Er moeten vier kernstrategieën worden aangenomen die kunnen worden samengevat in één enkel, geïntegreerd actieplan. Deze omvatten:
Het publiek bestaat uit consumenten en kiezers, niet uit beleidsmakers en de media. De boodschappen gaan over persoonlijke relevantie en levenskwaliteit, niet over processen en wetenschap. Onderzoeksdocumenten voor de publieke opinie een groeiend bewustzijn van klimaatverandering en andere risico's. Dit bewustzijn heeft het consumenten- of stemgedrag niet in betekenisvolle mate veranderd. Dit komt omdat klimaatverandering steeds minder een debat over feiten is.
“In een onderzoek onder 56 landen,” schrijft Katherine Hayhoe, onlangs aangesteld als hoofdwetenschapper van The Nature Conservancy, “ontdekten onderzoekers dat de mening van mensen over klimaatverandering niet het sterkst gecorreleerd was met onderwijs en kennis, maar eerder met waarden, ideologieën, mondiale normen en waarden. standpunten en politieke oriëntatie.” Voorstanders van duurzaamheid vertegenwoordigen in grote mate een coalitie van gelijkgestemden uit de academische wereld, het bedrijfsleven, overheids- en niet-gouvernementele organisaties. Hun mantra is ‘volg de wetenschap’ en hun speelveld zijn de binnenlandse en internationale beleidsprocessen waarin maar weinig mensen begrijpen of eraan deelnemen.
Een grotere politieke coalitie, gericht op revitalisering en veiligheid, ligt binnen handbereik. De afgelopen maand heeft de mijnwerkersvakbond in West Virginia haar steun uitgesproken voor de Build Back Better-voorstellen. Hun motivatie was tweeledig: de wetgeving breidt economische en medische voordelen uit naar mijnwerkers die lijden aan zwarte longziekte (geassocieerd met langdurige beroepsmatige blootstelling door het werken in kolenmijnen) en voorziet in financiering voor het aanpassen van de staatseconomie aan nieuwe energietechnologieën.
Vorig jaar telde Amerika in totaal 11,400 werknemers in de steenkoolmijnindustrie. Mijnwerkers in West-Virginia proberen een economische toekomst na de kolenmijn veilig te stellen voor zichzelf, hun gezinnen en gemeenschappen en zijn meer geneigd te luisteren naar en te steunen politieke leiders en voorstellen die een levenskwaliteit kunnen bieden die is gebaseerd op nieuwe kansen voor economische veiligheid.
Soortgelijke mogelijkheden om de steun voor duurzaamheid uit te breiden bestaan via een versterkte nationale en binnenlandse veiligheid, een kwestie die van direct belang is voor huidige en voormalige militaire en civiele veiligheidsfunctionarissen. Geloofsgemeenschappen vertegenwoordigen via de waarden die verband houden met ‘aardebeheer’ een groeiende stem binnen evangelische en andere geloofsgemeenschappen. En talloze maatschappelijke organisaties richten hun aandacht steeds meer op de lokale gevolgen van klimaatverandering en economische revitalisering.
Deze en andere mogelijkheden voor coalitievorming kunnen worden ontwikkeld om de stem en invloed te maximaliseren van burgers die voorheen niet verbonden waren met het nationale en internationale duurzaamheidsdebat. Ze bieden het verdere voordeel dat ze al over actieve basisnetwerken beschikken die rechtstreeks met lokale, staats- en federale functionarissen kunnen spreken.
Een engagement voor sociale rechtvaardigheid en gelijkheid moet een kernonderdeel worden van de belofte van duurzaamheid aan de samenleving. Momenteel zijn vrouwen, gekleurde mensen en andere minderheden aanzienlijk ondervertegenwoordigd in de uitvoerende gelederen van het bedrijfsleven, overheidsinstanties, niet-gouvernementele organisaties en andere instellingen die zichzelf presenteren als voorstanders van duurzaamheid. Deze sociale ontneming van kiesrecht heeft geleid tot onderzoek dat grotendeels de vervuilingsrisico's van blanke gemeenschappen evalueert in plaats van woonwijken van minderheidsgroepen met een hoger risico; maakt het mogelijk om vervuilende industrieën en faciliteiten in wijken met lagere inkomens te blijven toestaan; en tolereert het voortbestaan van ecologische en sociale onrechtvaardigheden en de lagere onderwijsresultaten en de toegenomen morbiditeit en mortaliteit die deze met zich meebrengen.
Gegeven de sociale en demografische transformaties die in de westerse samenlevingen gaande zijn, riskeert de duurzaamheidsgemeenschap niet alleen deze verkeerde richting van publieke prioriteiten te bestendigen, maar ook haar eigen marginalisering door maatschappelijke stemmen die oproepen tot agressievere acties om onrecht uit het verleden en het heden te verhelpen.
Investeringen uit de particuliere sector blijven de sleutel tot economische transformaties voor een duurzamere toekomst. De lopende publieke sectorinvesteringen in China, de Europese Unie en de Verenigde Staten voor de revitalisering van belangrijke energie- en transportinfrastructuren zijn indrukwekkend, maar ze verbleken qua omvang in vergelijking met wat de particuliere sector uiteindelijk zal besteden om concurrerend en levensvatbaar te blijven in veranderende markten. De zakelijke besluitvorming kan ook in een sneller tempo verlopen dan door de overheid gefinancierde projecten, met de ingewikkelder en vijandiger processen op het gebied van budgettering, vergunningen en het stellen van prioriteiten.
De duurzaamheidsgemeenschap zal ook de realiteit onder ogen moeten zien dat de inspanningen van meerdere generaties die nodig zijn om de klimaatverandering te verzachten en zich eraan aan te passen waarschijnlijk de reputatie en de rol van veel bestaande bedrijven zullen veranderen. Als er bijvoorbeeld een doorbraak komt in het leveren van groene waterstof op marktschaal, zullen de meest waarschijnlijke aanbieders dezelfde fossielebrandstofbedrijven zijn waarvan de emissies momenteel de gevolgen voor het klimaat verergeren. Als een dergelijk scenario zich ontvouwt, zouden klimaatvoorstanders een kans moeten verwelkomen om samen te werken met bedrijven die een nieuwe reeks oplossingen bieden, zelfs terwijl ze streven naar uitgebreidere controles op broeikasgassen.
Wat staat er op het spel? In de jaren zestig en zeventig bouwden de Amerikaanse en Europese milieubewegingen een brede politieke coalitie op die tientallen jaren lang aanhoudende invloed en publieke steun genoot, wat tot uiting kwam in wetgevende maatregelen, wettelijke vereisten en grotendeels ondersteunende rechterlijke uitspraken. Binnen de Verenigde Staten heeft de beweging voor ecologische duurzaamheid de afgelopen jaren haar politieke invloed zien afnemen in een politiek verdeeld Congres en door ongunstigere rechterlijke beslissingen. Deze uitkomst heeft geleid tot een groter vertrouwen in administratieve acties en ondersteunend beleid van de regering-Biden (en voorheen Obama), een ontwikkeling die inherent kwetsbaar is, zoals blijkt uit de vijandige acties van het presidentschap van Trump.
Een onheilspellender en snel naderend gevaar schuilt in de zaak West Virginia vs. EPA, die dit jaar zal worden behandeld en beslist tijdens de zitting van het Amerikaanse Hooggerechtshof. Hoewel de aandacht in eerste instantie gericht was op het Obama Clean Power Plan om de uitstoot van broeikasgassen door nutsbedrijven te beperken, kunnen de kwesties die voor de rechtbank liggen zich potentieel uitstrekken tot de bevoegdheid van welke instantie dan ook om regelgeving uit te vaardigen, bij gebrek aan specifieke richtlijnen van het Congres. Het huidige rechterlijke precedent berust op de overtuiging dat de rechtbanken, bij gebrek aan wettelijke richtlijnen, zich moeten houden aan beslissingen van de uitvoerende macht. Een omkering door het Hooggerechtshof van dit precedent zal het bouwwerk van veel milieu- en regelgevingswetten van de afgelopen veertig jaar omverwerpen en kernelementen van de duurzaamheidsagenda, waaronder klimaatverandering, torpederen.
Zelfs als dit sombere scenario zich niet voordoet, zullen de inspanningen om de huidige reeks duurzaamheidsvoorstellen te implementeren een moeilijkere klim bergopwaarts tegemoet gaan. Het bevorderen van duurzaamheid zal een mentaliteit vereisen die vergelijkbaar is met het voeren van de Koude Oorlog of het uitbreiden van burgerrechten. Deze vertegenwoordigen uitdagingen van meerdere generaties die een nooit eindigende focus, inzet, financiering en brede, op coalities gebaseerde belangenbehartiging vereisen.
Gekoppeld aan het vermogen om pragmatische afspraken te maken over een groot aantal kwesties die om aandacht strijden, zal succes een uitgebreide basis van basissteun van alle leeftijdsgroepen vereisen, samen met meer divers en inclusief leiderschap dat representatiever is voor de samenleving als geheel. Niets minder dan de toekomst van de planeet staat op het spel.
Bron: https://www.greenbiz.com/article/repurposed-sustainability-greater-relevance-and-impact
